Σαν σήμερα το 1852 πεθαίνει ο Λουί Μπράιγ που τελειοποίησε το σύστημα γραφής των τυφλών

Λουί Μπράιγ

 Ο Λούι Μπράιγ (1809– 1852) γεννήθηκε στο χωριό Κουπρβέ, έξω από το Παρίσι. Είχε την ατυχία να χάσει τα μάτια του από τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του, ύστερα από έναν τραυματισμό στο κεφάλι.

                'Οταν έγινε 10 χρόνων, οι γονείς του τον έστειλαν στο Βασιλικό Ινστιτούτο των Τυφλών, στο Παρίσι, όπου εκπαιδεύονταν τα τυφλά παιδιά. Αλλά ο Λουδοβίκος κάθε καλοκαίρι πήγαινε στο σπίτι και συζητούσε με τον πατέρα του για το Ινστιτούτο, όπου όχι μονάχα δεν τους μάθαιναν, παρά στοιχειώδη πράγματα, αλλά κι οι συνθήκες της ζωής δεν ήταν καθόλου καλές.

                Ωστόσο εξακολουθούσε να πηγαίνει στο Ινστιτούτο. Επειδή, όμως, το σύστημα διδασκαλίας με τα λιγοστά βιβλία για τυφλούς που διέθετε το Ινστιτούτο δεν ήταν το κατάλληλο, σκέφτηκε πως θα μπορούσε να υπάρχει ένα άλλο σύστημα ανάγνωσης κι όχι εκείνο του Ανουί με τους χοντρούς χαρακτήρες, που δεν μπορούν να διαβαστούν γρήγορα. Σαν ενίσχυση σ'αυτή τη σκέψη του, ήρθε κι ένας συνθηματικός κώδικας, που χρησιμοποιούσε ο στρατός για τη νυχτερινή υπηρεσία.

                Πέντε ολόκληρα χρόνια χρειάστηκαν στον Μπράιγ για να κάνει την εφεύρεση του, δηλαδή για να φτιάξει το ειδικό αλφάβητο για τυφλούς, από το 1831 ως το 1836. Στο μεταξύ είχε διοριστεί καθηγητής στο ίδιο το Ινστιτούτο και μαζί με τα μαθήματα έκανε και χειροτεχνία στους μαθητές του. Το ειδικό αλφάβητο για τυφλούς που έφτιαξε ο Μπράιγ είναι μια αντικατάσταση του γραμματικού αλφαβήτου με ανάγλυφες στιγμές που με διάφορους συνδυασμούς, αποδίνουν ένα κείμενο. Ο τυφλός μπορεί μ' αυτό το σύστημα να διαβάζει ψηλαφώντας τις στιγμές με το δάκτυλο και μάλιστα όταν έχει εξασκηθεί, η ανάγνωση γίνεται αρκετά γρήγορα. Δηλαδή έχουμε ανάγνωση με την αφή.

Σύστημα Μπράιγ

'Οταν στα 1836 ο Μπράιγ παρουσίασε τη μέθοδο του έτοιμη, τυπωμένη, και διάβασε μερικά από τα κείμενα της, όχι μονάχα μπροστά στους συναδέλφους του, καθηγητές του Ινστιτούτου, αλλά και σε ξένους καθηγητές που δίδασκαν σε σχολεία τυφλών, άλλοι φανέρωσαν την ικανοποίηση τους, ενώ άλλοι υποστήριξαν πως το σύστημα ήταν κουραστικό και όχι αποδοτικό. Η Γαλλική Ακαδημία, αντί να βραβεύσει την εφεύρεση του Μπράιγ και ν' αποφασίσει τη διάδοση της, αποφάνθηκε πως δεν ήταν τόση ανάγκη να μορφώνονται οι τυφλοί και πως μια επαγγελματική διδασκαλία τους ήταν αρκετή.

                Η απάντηση αυτή της Ακαδημίας απογοήτευσε τον Μπράιγ, κι εκείνη την εποχή είχε χειροτερέψει κι η αρρώστια του που τον είχε βρει στα 27 του χρόνια: η φυματίωση. Ο Μπράιγ, ωστόσο, εξακολούθησε τις προσπάθειες του και πέρα από το ειδικό αλφάβητο βρήκε τον τρόπο να διδάσκονται οι τυφλοί και μουσική. Προχώρησε ακόμη και σε ένα άλλο σύστημα που μ' αυτό οι τυφλοί μπορούσαν να μάθουν αριθμητική και να λύνουν προβλήματα. Η αφοσίωση του στους ομοιοπαθείς του ήταν μεγάλη και θυσιαζόταν για να μπορεί να τους κάνει τη ζωή πιο ευχάριστη, ενώ από το κράτος έβρισκε πάντα αντίδραση, μέχρι που, λίγο καιρό πριν πεθάνει, το σύστημα του αναγνωρίστηκε όχι μονάχα από το γαλλικό κράτος, αλλά και από άλλα, έγινε παγκόσμιο και σήμερα έχει επικρατήσει ακόμη και για τη διδασκαλία επιστημονικών μαθημάτων.

                Ο Μπράιγ εφεύρε ακόμη μια γραφομηχανή για τυφλούς που μ" αυτή μπορούν να γράφουν διατυπώνοντας τις ιδέες τους και τις σκέψεις τους σαν να έγραφαν όπως εκείνοι που έχουν τα μάτια τους. Έτσι ο Μπράιγ έγινε ο ευεργέτης των τυφλών και χάρισε στη μοναξιά της ζωής τους ένα σύντροφο πολύτιμο, το βιβλίο, και ταυτόχρονα τη μουσική. Πέθανε στα 1852. Εκατό περίπου χρόνια μετά τον θάνατο του, του έστησαν ανδριάντα στη γενέτειρα του.πηγή