Ο Simσn Jose Antonio de la Santisima Trinidad Bolivar (Σ.Μ.) γεννήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας στις 24 Ιουλίου του 1783. Οι γονείς του ήταν ο Don Juan Vicente Bolivar y Ponte και η doρa Maria de la Concepciσn Palacios y Blanco. Είχε δύο μεγαλύτερες αδελφές: την María Antonia και την Juana, επίσης ένα αδελφό: τον Juan Vicente, καθώς και μία αδελφή που πέθανε πάνω στη γέννα. Πριν γίνει τριών χρόνων χάνει τον πατέρα του και περίπου εννέα χρόνων χάνει και τη μητέρα του, που μέχρι τότε είχε αναλάβει την ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών. Κύριος παιδαγωγός γίνεται τώρα (για τον Σ.Μ. και τον αδελφό του Juan) ο παππούς τους, ενώ μετά το θάνατο του αυτός που τον ανέλαβε ήταν ο θείος του: Carlos Palacios.
Όντας γόνος εύπορης αριστοκρατικής οικογένειας Κρεολών, έλαβε από πολύ μικρός πολύ καλή εκπαίδευση. Αρχικά σα μαθητής στο Caracas μαθήτευσε κάτω από την επίβλεψη διαφόρων δασκάλων και διδάχθηκε γραφή, αριθμητική, ιστορία, θρησκευτικά και λατινικά. Επίσης έλαβε μαθήματα ιστορίας και λογοτεχνίας από τον Don Andrés Bello (1781-1865) ο οποίος ήταν ένας σημαντικός συντελεστής έκφρασης του πάθους για γνώση του Σ.Μ., καθώς και της εξωτερίκευσης όλων αυτών των εσωτερικών ανησυχιών που βασάνιζαν την επαναστατική αυτή φύση, μετατρέποντάς τον στον ίσως μεγαλύτερο ουμανιστή της Αμερικής.
Όμως ο σημαντικότερος δάσκαλος, μέντορας και προσωπικός φίλος του Σ.Μ. μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν ο Simón Rodríguez (1771-1854), ο οποίος ήταν γεννημένος στο Caracas και ήταν διευθυντής σε ένα τοπικό σχολείο στο οποίο μαθήτευσε ο Σ.Μ . όπου και πρωτογνωρίστηκαν, αναπτύσσοντας μία ισόβια σχέση δασκάλου-μαθητή.
Χάρη στις διδασκαλίες που έλαβε και τα ταξίδια που έκανε σε Ευρώπη και Αμερική, στα εφηβικά αλλά και στα μεταγενέστερα χρόνια της ζωής του, ο Σ.Μ ήρθε κοντά και γνώρισε τις ιδέες και τα έργα της κλασσικής Ελλάδας, της Ρώμης, του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού αλλά και του αμερικανικού απελευθερωτικού αγώνα.
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών ο θείος του τον έστειλε στην Ισπανία σε ένα άλλο θείο του τον Esteban Palacios για να συνεχίσει τις σπουδές του. Στη Μαδρίτη έλαβε ανώτερη μόρφωση ανάλογη της καταγωγής του, ενώ παράλληλα γνώρισε τη Maria Teresa Rodriguez del Toro y Alaysa, τη γυναίκα που αγάπησε όσο καμία άλλη, παντρεύτηκε στις 26/05/1802 στη Βενεζουέλα ονειρευόμενος να δημιουργήσει μία ευτυχισμένη οικογένεια, και έχασε από ένα άσχημο παιχνίδι της μοίρας τον Ιανουάριο του 1803 όταν εκείνη πέθανε από Κίτρινο πυρετό.
Στο τέλος του ίδιου έτους ο Σ.Μ. επέστρεψε στην Ευρώπη, ταξιδεύοντας κυρίως εντός της Ισπανίας και της Γαλλίας. Αναλωνόταν σε διάφορα κοσμικά γεγονότα αλλά παράλληλα συνέχιζε με ζήλο τις σπουδές του. Απογοητευμένος από το είδωλό του: Ναπολέοντα και όλες τις δικτατορίες που εγκαθίδρυσε στην Ευρώπη, αλλά και από το περίεργο παιχνίδι της μοίρας με το χαμό της αγαπημένης του, μέσα του φούντωναν οι πόθοι για έναν ανώτερο αγώνα, τέτοιο που θα τον έκανε διάσημο όχι μόνο στη Λατινική Αμερική αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μαζί με το δάσκαλό του Simón Rodríguez ταξίδεψαν στην Ιταλία και τον Αύγουστο του 1805 μία μέρα στη Ρώμη στο Monte Sacro, ο Σ.Μ. παρουσία του δασκάλου του, πήρε όρκο πως δε θα επιτρέψει ούτε στα χέρια του να ξεκουραστούν ούτε στην ψυχή του να ησυχάσει μέχρι να καταφέρει να ελευθερώσει τη Βενεζουέλα από την ισπανική κατοχή.
Μετά από δύο χρόνια και μία σύντομη επίσκεψη στις Η.Π.Α. επιστρέφει στην πατρίδα του και αφιερώνει τη ζωή του στην απελευθέρωση των εδαφών της Λατινικής Αμερικής από τους Ισπανούς έχοντας σαν όραμα μια ενωμένη Λατινική Αμερική μέσα από μία δημιουργία ένωσης των διαφόρων Κρατών της όπως στις ΗΠΑ.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ
| Το μνημείο Σιμόν Μπολίβαρ κοντά στη Σάντα Μάρτα, Κολομβία |
Αφού επέστρεψε στην πατρίδα του, προσχώρησε σε μια στρατιωτική ομάδα, η οποία ξεσηκώθηκε το 1810 εναντίον των Ισπανών κατακτητών καταφέρνοντας να στερήσει τις εξουσίες του ισπανού κυβερνήτη και να τον διώξει από τη Βενεζουέλα. Το 1811 ο Σ.Μ. και ο Francisco de Miranda, απελευθερώνουν προσωρινά την Βενεζουέλα από τους Ισπανούς, ενώ μία εθνική συνέλευση που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του Σ.Μ. ανακήρυξε την ανεξαρτησία της.
Στις 23 Μαΐου του 1813 επονομάστηκε «Απελευθερωτής»,"Libertador" και στις 8 Ιουνίου του ίδιου έτους ανακήρυξε «Πόλεμο μέχρι θανάτου» για χάρη του αγαθού της Ελευθερίας.
Αργότερα στις 6 Αυγούστου και έπειτα από δύο ημέρες πήρε το Caracas, ανακηρύσσοντας τη δεύτερη «Βενεζουαλέζικη Δημοκρατία» στη σειρά.
Στη συνέχεια μετά από μία σειρά μαχών και ηττημένος από τις βασιλικές δυνάμεις αναγκάστηκε να πάει στη Τζαμάικα το 1815 όπου έγραψε το σημαντικότερο κείμενό του: "Επιστολή από την Τζαμάικα".
Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους ο Σ.Μ. βρήκε καταφύγιο στη νότια Αϊτή όπου ο εκεί στρατιωτικός διοικητής του νότου τον υποδέχθηκε θερμά. Του παρείχε όπλα και πυρομαχικά ενώ ένας μεγάλος αριθμός μαχητών της ελευθερίας τάχθηκε στο πλευρό του και κάτω από τις διαταγές του. Το μόνο αίτημα του Προέδρου της Αϊτής Alexander Sabes Petiσn ήταν η απελευθέρωση όλων των σκλάβων στις χώρες όπου θα αποτίναζαν την ισπανική κυριαρχία.
Έτσι το 1817 εισέβαλε και πάλι στη Βενεζουέλα, όπου εγκατέστησε επαναστατική κυβέρνηση και εξελέγη πρόεδρος της χώρας.
Δύο χρόνια αργότερα και έπειτα από μία σειρά αμφίρροπων πολέμων ενάντια στον ισπανικό στρατό, με σημαντικότερη την ολέθρια για τους Ισπανούς μάχη της Boyaca στις 7 Αυγούστου του 1819, αρχίζει η αντίστροφη πορεία της Ισπανικής κυριαρχίας.
Στις 24 Ιουνίου του 1821 και μετά από τη μάχη του Carabobo έρχεται και η επίσημη πια ανεξαρτησία της Βενεζουέλας, ενώ στις 23 Μαΐου του 1822 γίνεται η μάχη του Pichincha και με τη βοήθεια του Antonio Jose de Sucre (φίλου και αξιωματικού του στρατού του Σ.Μ.) απελευθερώνεται το Εκουαδόρ.
Τώρα έρχεται η στιγμή που ο Σ.Μ. γίνεται πρόεδρος μιας νέας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, της Μεγάλης Κολομβίας, που περιελάμβανε την Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Παναμά, και το Εκουαδόρ, ενοποιώντας τη Βενεζουέλα με τα απελευθερωμένα εδάφη.
Στις 26 Ιουλίου του 1822 είχε μια μυστική συνάντηση με τον Jose de San Martin στο Guayaquil, για να καταστρώσουν το σχέδιο απελευθέρωσης του Περού. Κανείς δε γνώριζε τι κουβέντιασαν οι δύο μεγάλοι αυτοί άνδρες ωστόσο ο Jose de San Martin μετά τη συνάντησή τους πήγε στην Αργεντινή ενώ ο Σ.Μ. άρχισε να ετοιμάζει το στρατό του για πόλεμο.
Το 1823 ηγήθηκε των επαναστατικών δυνάμεων για την ανεξαρτησία του Περού και το Σεπτέμβριο φθάνει στη Lima, ενώ ο Antonio Jose de Sucre σχεδιάζει την επίθεση. Στις 6 Αυγούστου του 1824 ο Σ.Μ. μαζί με τον Sucre νικάει τον ισπανικό στρατό στη μάχη του Junín και στις 9 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους ο Ισπανός αντιβασιλιάς του Περού ηττείται στην μάχη του Ayacucho και παραδίδεται με όλο τον στρατό του. . Τον Απρίλιο του 1825 επιτυγχάνεται η απελευθέρωση της περιοχής του "Άνω Περού" με τη βοήθεια του Sucre. Στις 6 Αυγούστου του 1825 συγκαλείται το Κονγκρέσο του Ανω Περού, υπό την επίβλεψη του Sucre και αποφασίζεται το νέο έθνος να ονομαστεί Bolivia, προς τιμή του απελευθερωτή του.
Η ειρήνη στο ενοποιημένο κράτος της Μεγάλης Κολομβίας δεν κράτησε όμως για πολύ. Καθώς περνούσε ο καιρός δημιουργήθηκε ένα κίνημα αντιπολιτεύσεως εναντίον του Σ.Μ. ο οποίος φοβόταν ότι η νότια Αμερική θα περιπέσει στην αναρχία και για αυτό πρόκρινε μια αυταρχική διακυβέρνηση.
Έτσι το 1826 αρχίζει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των απελευθερωμένων εθνών της Βενεζουέλας και της Νέας Γρανάδας (περίπου τα εδάφη της σημερινής Κολομβίας) ενάντια στην ιδέα της Μεγάλης Κολομβίας.
Στη συνέχεια στις 27 Αυγούστου του 1828 ο Σ.Μ., ανέλαβε δικτατορική εξουσία στην Μεγάλη Κολομβία που διαλύονταν, θεωρώντας το αυτό κάτι σαν προσωρινό μέτρο μέχρι να αποκατασταθεί η Δημοκρατία. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους έλαβε χώρα μία αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του, κάτι που τον τραυμάτισε ψυχικά ανεπανόρθωτα.
Πολλές ήταν οι μάταιες προσπάθειες του να κρατήσει το όνειρο της Μεγάλης Κολομβίας ζωντανό, ένα όνειρο που έμοιαζε σαν ένα καράβι γεμάτο τρύπες που βούλιαζε και ένας άνθρωπος μόνος του δεν προλάβαινε να κλείνει τρύπες και να βγάζει νερά.
Σταδιακά διαχωρίστηκαν η Βενεζουέλα, το Περού και η Κολομβία και μη μπορώντας να ελέγξει τις δυνάμεις της αχανούς ομοσπονδίας, ο Σ.Μ. παραιτήθηκε της εξουσίας στις 27 Απριλίου του 1830 καθώς το όνειρό του γκρεμιζόταν.
Ενώ απογοητευμένος πια, είχε σαν στόχο να αποτραβηχτεί στην ευρωπαϊκή ύπαιθρο (πιθανότατα στη Γαλλία) ο "Απελευθερωτής" πέθανε αναπάντεχα στο «La Quinta de San Pedro Alejandrino» στη Santa Maria της Colombia από φυματίωση στις 17 Δεκεμβρίου του 1830.
Στο νεκροκρέβατό του ο Σ.Μ. ζήτησε από τον Daniel O'Leary να κάψει τα γράμματα, τις σημειώσεις και τους λόγους του, όμως εκείνος δεν τον υπάκουσε, οπότε πολλά από τα γραπτά του σώθηκαν, δίνοντας την ευκαιρία σε μεταγενέστερους μελετητές να γνωρίσουν τη σκέψη και τη φιλοσοφία ζωής αυτού του μεγάλου "Απελευθερωτή" που απ’ ότι φαίνεται όπως κάθε μεγάλη Ψυχή αφού τελείωσε το έργο για το οποίο προοριζόταν, άφησε αυτό τον κόσμο ύστερα από «έναν αναπάντεχο θάνατο».
Τα υπάρχοντά του μεταφέρθηκαν από τη Santa Maria στο Caracas το 1842 και η σωρός του συνοδεύτηκε από μεγάλη πομπή. Επίσης στο Caracas χτίστηκε και ένα μεγάλο μνημείο προς τιμή του, ενώ το «La Quinta de San Pedro Alejandrino» μετατράπηκε σε μουσείο με διάφορες αναφορές πάνω στη ζωή του.
Δύο χρόνια αργότερα και έπειτα από μία σειρά αμφίρροπων πολέμων ενάντια στον ισπανικό στρατό, με σημαντικότερη την ολέθρια για τους Ισπανούς μάχη της Boyaca στις 7 Αυγούστου του 1819, αρχίζει η αντίστροφη πορεία της Ισπανικής κυριαρχίας.
Στις 24 Ιουνίου του 1821 και μετά από τη μάχη του Carabobo έρχεται και η επίσημη πια ανεξαρτησία της Βενεζουέλας, ενώ στις 23 Μαΐου του 1822 γίνεται η μάχη του Pichincha και με τη βοήθεια του Antonio Jose de Sucre (φίλου και αξιωματικού του στρατού του Σ.Μ.) απελευθερώνεται το Εκουαδόρ.
Τώρα έρχεται η στιγμή που ο Σ.Μ. γίνεται πρόεδρος μιας νέας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, της Μεγάλης Κολομβίας, που περιελάμβανε την Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Παναμά, και το Εκουαδόρ, ενοποιώντας τη Βενεζουέλα με τα απελευθερωμένα εδάφη.
Στις 26 Ιουλίου του 1822 είχε μια μυστική συνάντηση με τον Jose de San Martin στο Guayaquil, για να καταστρώσουν το σχέδιο απελευθέρωσης του Περού. Κανείς δε γνώριζε τι κουβέντιασαν οι δύο μεγάλοι αυτοί άνδρες ωστόσο ο Jose de San Martin μετά τη συνάντησή τους πήγε στην Αργεντινή ενώ ο Σ.Μ. άρχισε να ετοιμάζει το στρατό του για πόλεμο.
Το 1823 ηγήθηκε των επαναστατικών δυνάμεων για την ανεξαρτησία του Περού και το Σεπτέμβριο φθάνει στη Lima, ενώ ο Antonio Jose de Sucre σχεδιάζει την επίθεση. Στις 6 Αυγούστου του 1824 ο Σ.Μ. μαζί με τον Sucre νικάει τον ισπανικό στρατό στη μάχη του Junín και στις 9 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους ο Ισπανός αντιβασιλιάς του Περού ηττείται στην μάχη του Ayacucho και παραδίδεται με όλο τον στρατό του. . Τον Απρίλιο του 1825 επιτυγχάνεται η απελευθέρωση της περιοχής του "Άνω Περού" με τη βοήθεια του Sucre. Στις 6 Αυγούστου του 1825 συγκαλείται το Κονγκρέσο του Ανω Περού, υπό την επίβλεψη του Sucre και αποφασίζεται το νέο έθνος να ονομαστεί Bolivia, προς τιμή του απελευθερωτή του.
Η ειρήνη στο ενοποιημένο κράτος της Μεγάλης Κολομβίας δεν κράτησε όμως για πολύ. Καθώς περνούσε ο καιρός δημιουργήθηκε ένα κίνημα αντιπολιτεύσεως εναντίον του Σ.Μ. ο οποίος φοβόταν ότι η νότια Αμερική θα περιπέσει στην αναρχία και για αυτό πρόκρινε μια αυταρχική διακυβέρνηση.
Έτσι το 1826 αρχίζει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των απελευθερωμένων εθνών της Βενεζουέλας και της Νέας Γρανάδας (περίπου τα εδάφη της σημερινής Κολομβίας) ενάντια στην ιδέα της Μεγάλης Κολομβίας.
Στη συνέχεια στις 27 Αυγούστου του 1828 ο Σ.Μ., ανέλαβε δικτατορική εξουσία στην Μεγάλη Κολομβία που διαλύονταν, θεωρώντας το αυτό κάτι σαν προσωρινό μέτρο μέχρι να αποκατασταθεί η Δημοκρατία. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους έλαβε χώρα μία αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του, κάτι που τον τραυμάτισε ψυχικά ανεπανόρθωτα.
Πολλές ήταν οι μάταιες προσπάθειες του να κρατήσει το όνειρο της Μεγάλης Κολομβίας ζωντανό, ένα όνειρο που έμοιαζε σαν ένα καράβι γεμάτο τρύπες που βούλιαζε και ένας άνθρωπος μόνος του δεν προλάβαινε να κλείνει τρύπες και να βγάζει νερά.
Σταδιακά διαχωρίστηκαν η Βενεζουέλα, το Περού και η Κολομβία και μη μπορώντας να ελέγξει τις δυνάμεις της αχανούς ομοσπονδίας, ο Σ.Μ. παραιτήθηκε της εξουσίας στις 27 Απριλίου του 1830 καθώς το όνειρό του γκρεμιζόταν.
Ενώ απογοητευμένος πια, είχε σαν στόχο να αποτραβηχτεί στην ευρωπαϊκή ύπαιθρο (πιθανότατα στη Γαλλία) ο "Απελευθερωτής" πέθανε αναπάντεχα στο «La Quinta de San Pedro Alejandrino» στη Santa Maria της Colombia από φυματίωση στις 17 Δεκεμβρίου του 1830.
Στο νεκροκρέβατό του ο Σ.Μ. ζήτησε από τον Daniel O'Leary να κάψει τα γράμματα, τις σημειώσεις και τους λόγους του, όμως εκείνος δεν τον υπάκουσε, οπότε πολλά από τα γραπτά του σώθηκαν, δίνοντας την ευκαιρία σε μεταγενέστερους μελετητές να γνωρίσουν τη σκέψη και τη φιλοσοφία ζωής αυτού του μεγάλου "Απελευθερωτή" που απ’ ότι φαίνεται όπως κάθε μεγάλη Ψυχή αφού τελείωσε το έργο για το οποίο προοριζόταν, άφησε αυτό τον κόσμο ύστερα από «έναν αναπάντεχο θάνατο».
Τα υπάρχοντά του μεταφέρθηκαν από τη Santa Maria στο Caracas το 1842 και η σωρός του συνοδεύτηκε από μεγάλη πομπή. Επίσης στο Caracas χτίστηκε και ένα μεγάλο μνημείο προς τιμή του, ενώ το «La Quinta de San Pedro Alejandrino» μετατράπηκε σε μουσείο με διάφορες αναφορές πάνω στη ζωή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου