Η Μίλαν (ιταλικά: Associazione Calcio Milan) είναι ιταλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος τουΜιλάνου, από τους πιο επιτυχημένους και δημοφιλείς στη χώρα της. Σε παγκόσμιο επίπεδο, πρόκειται για τη σπουδαιότερη ιταλική ομάδα . Έχει κερδίσει το Πρωταθλητριών (νυν Τσάμπιονς Λιγκ) 7 φορές, επίτευγμα που μόνον η Ρεάλ Μαδρίτης υπερβαίνει με 9 κατακτήσεις και τοΣούπερ Κύπελλο Ευρώπης 5, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ. Επίσης, έχει κατακτήσει 2 Κύπελλα Κυπελλούχων. Η εντός Ιταλίας συγκομιδή της περιλαμβάνει
17 πρωταθλήματα (μόνον η Γιουβέντους βρίσκεται ψηλότερα στη σχετική λίστα έχοντας 27), 5 Κύπελλα και 5 Σούπερ Κύπελλα. Συνολικά, μετρά 27 τίτλους στη χώρα της. Όσον αφορά τις ομάδες με τους περισσότερους αναγνωρισμένους διεθνείς τίτλους, είναι πρώτη μαζί με τη Μπόκα Τζούνιορς, αφού αμφότερες έχουν από 18. Η Μίλαν όμως έχει τους περισσότερους παγκόσμιους τίτλους έχοντας κερδίσει 4 φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων που διοργανώνει η FIFA (τις τρεις υπό την προηγούμενη μορφή του, δηλαδή ως Διηπειρωτικό Κύπελλο), έναντι τριών της ομάδας από τοΜπουένος Άιρες.
Ιστορία
| Χέρμπερτ Κίλπιν, ο πρωτεργάτης της ίδρυσης της Μίλαν |
Η Μίλαν ιδρύθηκε ως σύλλογος "φούτμπολ και κρίκετ" το 1899 από πρωτοβουλία του Χέρμπερτ Κίλπιν, Βρετανού εκπατρισθέντος από το Νότιγχαμ. Προς τιμήν του η ομάδα έχει κρατήσει την αγγλική γραφή του ονόματος, με ιταλική όμως προφορά ("Μίιλαν" - τονισμός στην προπαραλήγουσα). Η ομάδα κερδίζει το πρώτο της πρωτάθλημα το 1901και αρχίζει να δημιουργεί μια ισχυρή βάση φιλάθλων. Το 1908 εσωτερικές διαμάχες σε διοικητικό επίπεδο, οδηγούν σε διάσπαση και στην ίδρυση του άλλου μεγάλου συλλόγου με έδρα το Μιλάνο, της Ίντερ. Kατά τη διάρκεια τουμεσοπολέμου, δεδομένης και της δυσμενούς στάσης του φασιστικού καθεστώτος, η ομάδα εκινείτο στη μετριότητα, χωρίς να κερδίσει κάποιον αξιόλογο τίτλο, είχε δε υποχρεωθεί να αλλάξει το όνομά της σε "Mιλάνο".[1]
Με αρχή το πρωτάθλημα του 1951 κι έχοντας ως βάση την περίφημη σουηδική επιθετική τριπλέτα των Γκούναρ Γκρεν,Γκούναρ Νόρνταλ και Νιλς Λίντχολμ (γνωστή και ως "Γκρε-Νο-Λι"), η ομάδα εισέρχεται σε μακρά περίοδο δόξας και διακρίσεων. Υπό την καθοδήγηση του Νερέο Ρόκο, το 1963 στέφεται για πρώτη φορά Πρωταθλήτρια Ευρώπης κόντρα στη μεγάλη Μπενφίκα του Εουσέμπιο που βρισκόταν για τρίτη συνεχόμενη φορά στον τελικό, έχοντας πάρει το τρόπαιο τις δύο προηγούμενες. Ακολουθεί το 1969 το δεύτερο Κύπελλο Πρωταθλητριών κόντρα στον Άγιαξ του μικρού σε ηλικία τότε Γιόχαν Κρόιφ, καθώς και το πρώτο Διηπειρωτικό (η εικόνα του από το αντιαθλητικό παιχνίδι των Αργεντινών της Εστουδιάντες αιμόφυρτου αλλά νικητή Νέστορ Κομπέν, θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην καρδιά και το μυαλό των παλαιότερων τουλάχιστον φίλων της ομάδας).[2]
Κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1979, η Μίλαν ξορκίζει την τραυματική ανάμνηση της "Φαταλβερόνα" του 1973 όταν και απώλεσε τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική και τοποθετεί επιτέλους στη φανέλα της το χρυσό άστρο (σύμβολο συμπλήρωσης δέκα πρωταθλημάτων), ενώ ο Τζιάνι Ριβέρα, ποδοσφαιριστής-σημαία της, αποσύρεται από την ενεργό δράση. Έκτοτε η ομάδα ακολουθεί πτωτική πορεία. Το 1980 ξεσπά το σκάνδαλο "Τοτονέρο" και οι ροσονέρι τιμωρούνται με υποβιβασμό στη Σέριε Μπι για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Η υπόθεση είχε σχέση με πληρωμές παικτών και παραγόντων, προκειμένου να "στηθούν" διάφορα παιχνίδια. Η Μίλαν επέστρεψε αμέσως στην πρώτη κατηγορία, όμως το 1982 ξαναϋποβιβάζεται για αγωνιστικούς αυτή τη φορά λόγους.
Το τρωθέν κύρος του συλλόγου αναλαμβάνει να αποκαταστήσει το 1986 (έτος-ορόσημο για την ιστορία του) ο δικηγόρος και μεγαλοεπιχειρηματίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αγοράζει την ομάδα και αποφασίζει να επενδύσει πολλά χρήματα σε αυτήν. Προσλαμβάνει ως προπονητή τον Αρίγκο Σάκι, μία ιδιαιτέρως χαρισματική ποδοσφαιρική φυσιογνωμία. Επίσης φέρνει στο Μιλάνο τον Μάρκο φαν Μπάστεν, πιθανώς τον καλύτερο επιθετικό στην ιστορία μαζί με τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο. Εκτός από τον ταλαντούχο Ολλανδό, κάτοικοι Σαν Σίρογίνονται και οι Ρουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρτ, οι οποίοι μαζί με τους Φράνκο Μπαρέζι, Πάολο Μαλντίνι, Ρομπέρτο Ντοναντόνι και άλλους, συγκροτούν μια από τις σπουδαιότερες ομάδες όλων των εποχών,[3] με αποτέλεσμα να ανοίξει ένας νέος κύκλος επιτυχιών. Η Μίλαν ζει τις πιο ένδοξες στιγμές της, κατακτά 4 ακόμη Κύπελλα Πρωταθλητριών (Τσάμπιονς Λιγκ), 7 πρωταθλήματα στην Ιταλία και άλλους εγχώριους και διεθνείς τίτλους.
Νέα σύννεφα εμφανίζονται στον ορίζοντα το 2006, όταν η ομάδα φάνηκε αναμειγμένη στο "Καλτσιόπολις", ακόμη ένα σκάνδαλο σχετικό με προκαθοριμένου αποτελέσματος αγώνες. Ξεκινά το πρωτάθλημα με -15 βαθμούς και δεν προκρίνεται στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς. Ασκεί έφεση, η ποινή μειώνεται σε αφαίρεση μόνο 8 βαθμών κι έτσι της δίνεται η δυνατότητα να συμμετάσχει στο Τσάμπιονς Λιγκ του2007, το οποίο και κατακτά κερδίζοντας με 2-1 τη Λίβερπουλ (τα γκολ ο Φίλιπο Ινζάγκι) στον τελικό της ευοίωνης γι' αυτήν Αθήνας (στην ίδια πόλη έχει κερδίσει το τρόπαιο και το 1994).
Στατιστικά και ρεκόρ
| Πάολο Μαλντίνι |
Ο Πάολο Μαλντίνι κατέχει το ρεκόρ συμμετοχών με τη Μίλαν γενικά και όχι μόνο στο πρωτάθλημα. Συνολικά, έχει αγωνιστεί 900 φορές, ενώ στο πρωτάθλημα έχει 645 συμμετοχές. Πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας είναι ο Σουηδός Γκούναρ Νόρνταλ, με 221 τέρματα σε 268 αγώνες. Επίσης, ο Σεμπαστιάνο Ρόσι είναι ο τερματοφύλακας που παίζοντας με τη φανέλα της Μίλαν, διατήρησε την εστία του απαραβίαστη για το μεγαλύτερο διάστημα στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος (περίοδος 1993-94, 929 λεπτά).
Ένα σημαντικό ρεκόρ για την ομάδα, είναι ότι την περίοδο 1991-92 κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο, παραμένοντας αήττητη καθόλη τη διάρκεια της σεζόν. Το σερί ξεκίνησε από ισοπαλία 0-0 εκτός έδρας με την Πάρμα, ενώ τελείωσε στο ίδιο γήπεδο με την ίδια ομάδα, όπου οι ροσονέρι ηττήθηκαν με σκορ 1-0. Η Μίλαν δεν ηττήθηκε για 58 συνεχή παιχνίδια, επίδοση που αποτελεί την τρίτη καλύτερη στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (η πρώτη θέση ανήκει στη Στεάουα Βουκουρεστίου που έπαιξε 104 συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς να ηττηθεί, ενώ στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Σέλτικ που δεν ηττήθηκε για 68 συνεχείς αγώνες).
Χρώματα και σήματα
Η αυθεντική φανέλα της Μίλαν, ήταν ανέκαθεν κόκκινη και μαύρη. Σύμφωνα με τον εκ των ιδρυτών της Κίλπιν, ο συγκεκριμένος συνδυασμός επιλέχθηκε για να υποδηλώσει την πρόθεση δημιουργίας φόβου στον αντίπαλο. Στην παραπάνω σημειολογία οφείλονται τα παρωνύμια "Ροσονέρι" και "Διάβολος" (προφανής η χρωματική αντιστοιχία). Για τους εκτός έδρας αγώνες έχει επιλεγεί το άσπρο. Η "δεύτερη" εμφάνιση θεωρείται τυχερή από πολλούς οπαδούς της ομάδας, καθώς μ' αυτήν σε 8 τελικούς έχουν κατακτηθεί 6 κύπελλα πρωταθλητριών και χαθεί μόλις δύο (το 1995 στη Βιέννη από τον Άγιαξ χάρη σε γκολ του Πάτρικ Κλάιφερτ στο 89' και το 2005 στον αλησμόνητο τελικό της Κωνσταντινούπολης όταν η Λίβερπουλ επιβλήθηκε στα πέναλτυ). Απ' την άλλη, σε 3 τελικούς που χρησιμοποιήθηκαν οι εντός έδρας εμφανίσεις, υπήρξε μόλις μία επιτυχία.
Για αρκετά χρόνια, το σήμα της Μίλαν είχε ως έμπνευση το έμβλημα της πόλης του Μιλάνου (κόκκινος σταυρός σε άσπρο φόντο). Ενίοτε, έχει χρησιμοποιηθεί και μια εικόνα διαβόλου. Bασισμένο στην παράδοση, το τωρινό σήμα της ομάδας είναι ωοειδές με χρυσό άστρο στην κορυφή. Στο μέσο του υπάρχει εφαπτόμενος κύκλος που χωρίζεται κάθετα σε δύο ημικύκλια εκ των οποίων το αριστερό φέρει εναλλάξ κόκκινες και μαύρες κάθετες ρίγες και το δεξιό το έμβλημα του Μιλάνου. Πάνω από αυτόν υπάρχουν τα αρχικά "ACM" (Associazione Calcio Milan) και κάτω η χρονολογία ίδρυσης του συλλόγου (1899).
Αξίζει να σημειωθεί ότι στη φανέλα της η Μίλαν, εκτός από το άστρο της κατάκτησης δέκα πρωταθλημάτων (για να τοποθετηθεί και δεύτερο θα πρέπει σύμφωνα με τα ισχύοντα στην Ιταλία να συμπληρωθούν 20 τίτλοι κ.ο.κ.), όταν αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ, έχει επιπλέον το "σήμα της τιμής" της ανωτέρω διοργάνωσης. Αυτό φέρεται στο αριστερό μανίκι και έχει την εικόνα του αντίστοιχου κυπέλλου, πάνω από το οποίο αναγράφεται ο αριθμός των κατακτήσεων (7). Με βάση τον κανονισμό της ΟΥΕΦΑ, το συγκεκριμένο έμβλημα δικαιούνται να χρησιμοποιούν μόλις πέντε ομάδες, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μίλαν και η Λίβερπουλ επειδή έχουν 5 κατακτήσεις του τροπαίου και άνω, καθώς επίσης και ο Άγιαξ με την Μπάγερν, λόγω του ότι το έχουν κερδίσει 3 συνεχόμενες φορές.
Το στάδιο Σαν Σίρο
Κατασκευασμένο το 1926, το στάδιο της ομάδας είναι χωρητικότητας 80.018 θέσεων. Εκτός από το όνομα "Σαν Σίρο", το οποίο οφείλεται στην ομώνυμη συνοικία όπου και βρίσκεται, έχει και το όνομα Τζουζέπε Μεάτσα, προς τιμή του παίκτη που φόρεσε τη φανέλα τόσο της Μίλαν όσο και (περισσότερο) της Ίντερ. Το στάδιο είναι γνωστό για την πολύ καλή ατμόσφαιρα που δημιουργείται, καθώς οι κερκίδες είναι πολύ κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Αρνητικό στοιχείο της εγγύτητας αυτής είναι η αυξημένη πιθανότητα πρόκλησης επεισοδίων. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι με τη δημιουργία του το Σαν Σίρο αποτέλεσε έδρα αποκλειστικά για τους ροσονέρι (οι νερατζούρι που προγενέστερα χρησιμοποιούσαν το ελιτίστικο "Αρένα Τσίβικα" στο κέντρο της πόλης, μετακόμισαν στο τωρινό τους σπίτι μεταπολεμικά).[4]
Στις 19 Δεκεμβρίου του 2005 ο αντιπρόεδρος της Μίλαν, Αντριάνο Γκαλιάνι, δήλωσε πως στη Μίλαν σκέφτονται σοβαρά να μετακινηθούν από το Σαν Σίρο. Το νέο γήπεδο θα βασίζεται αρκετά στο γήπεδο της Σάλκε (Veltins-Arena), ενώ θα προσφέρεται μόνο για ποδόσφαιρο. Επίσης, θα φέρει το όνομα κάποιου χορηγού. Μένει να δούμε αν τελικά κάτι τέτοιο θα υλοποιηθεί ή αν όσα είπε ο Γκαλιάνι αποτελούν μοχλό πίεσης στην πολιτεία του Μιλάνου, η οποία έχει στην ιδιοκτησία της στο Σαν Σίρο, να πουλήσει το στάδιο στη Μίλαν ώστε η ομάδα να προχωρήσει σε ανανέωσή του. Διάφορα έχουν ακουστεί και από τον Μάσιμο Μοράτι για αλλαγή έδρας και από την πλευρά της Ίντερ
Οπαδοί και αντιπαλότητες
Η Μίλαν είναι μία από τις ομάδες με τους περισσότερους οπαδούς στην Ιταλία, την Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως. Η μεγάλη της ανταγωνίστρια είναι η συμπολίτισσα Ίντερ. Κάθε χρόνο οι δύο ομάδες αναμετρώνται τουλάχιστον δύο φορές (στα πλαίσια του πρωταθλήματος) στο ντέρμπι της Μαντονίνα. Η Μίλαν υποστηρίζεται ιστορικά από τα εργατικά στρώματα της βιομηχανικής περιφέρειας (παρωνύμιο στην τοπική διάλεκτο "casciavit" ήτοι "κατσαβίδια"), ενώ η Ίντερ (παρωνύμιο "bauscia", σε ελεύθερη απόδοση "αλαζόνες") από την αστική τάξη του κέντρου της πόλης.[5][6]
Προϊόντος του χρόνου, οι κοινωνικές αλλαγές και οι νέες γενιές που έκαναν την εμφάνιση τους στα ιταλικά γήπεδα, προκάλεσαν σειρά συγχύσεων και παραδοξοτήτων. Η είσοδος του συντηρητικής ιδεολογίας βαρόνου των ΜΜΕ και πρωθυπουργού της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι στα διοικητικά της Μίλαν, έτυχε υποδοχής μεσσία και "υπέστειλε" τις σημαίες με τον Τσε Γκεβάρα που παραδοσιακά κυμάτιζαν στην "Κούρβα Σουντ", χώρο συνάθροισης στο Σαν Σίρο των φανατικών οπαδών της.[7] Την ίδια στιγμή οι απέναντι της Ίντερ, έχοντες ανέκαθεν καλές σχέσεις με την Ιταλική Δεξιά (ακόμα και στις πιο εξτρεμιστικές της μορφές), ελέγχονται από τον κεντροαριστερών θέσεων πετρελαιοβιομήχανοΜάσιμο Μοράτι.[8]
Μεγάλη αντιπαλότητα παρά το γεγονός ότι παλαιότερα υπήρχε αδελφοποίηση μεταξύ τους, διατηρείται επίσης μεταξύ της Μίλαν και τηςΤζένοα, μιας και το 1995 οπαδός της Μίλαν μαχαίρωσε οπαδό των ροσομπλού. Τα καπνογόνα, οι ιαχές και οι αναρτήσεις σκωπτικών συνθημάτων εκατέρωθεν, είναι σύνηθες φαινόμενο στο Σαν Σίρο δημιουργώντας εκπληκτική ατμόσφαιρα, χωρίς να λείπουν και οι ακραίες καταστάσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο επαναληπτικός προημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ της Μίλαν και της Ίντερ την περίοδο2004-05, όταν ένας οπαδός της δεύτερης πέταξε καπνογόνο που πέτυχε τον τερματοφύλακα των ροσονέρι Ντίντα στον ώμο.
Η Μίλαν ως επιχείρηση
Η Μίλαν είναι μία από τις ομάδες με τα περισσότερα έσοδα. Την περίοδο 2005-06 ήταν πέμπτη στη λίστα με τις ομάδες με τα μεγαλύτερα έσοδα, με κέρδη που έφταναν τα 233.700.000 ευρώ. Σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, είναι ο πιο πλούσιος σύλλογος στην Ιταλία και ο έκτος πλουσιότερος του κόσμου.
Χορηγός αυτή τη στιγμή είναι η εταιρεία Βwin. Υπάρχει τετραετής συμφωνία για συνεργασία των δύο πλευρών, που ξεκίνησε την περίοδο2006-07. Για πολλά χρόνια, χορηγός στη φανέλα της Μίλαν ήταν η Opel, ενώ για δύο χρονιές στη φανέλα αναγράφονταν δύο μοντέλα αυτοκινήτων της ίδιας εταιρείας.
Η Μίλαν συμμετέχει και στη Superleague Formula.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου