50 χρόνια Beatles

Στις 5 Οκτωβρίου 2012 ήταν η 50η επέτειος της κυκλοφορίας του Love Me Do, του ντεμπούτο σινγκλ των Beatles.
Αυτό που κατάφεραν στα επτά χρόνια που ακολούθησαν (ναι, αυτά ήταν όλα κι όλα) ήταν πρωτόγνωρο στην ιστορία της pop μουσικής και παραμένει ορόσημο για τα συγκροτήματα μέχρι σήμερα. Τα μουσικά επιτεύγματα των Beatles έχουν συζητηθεί τόσο ευρέως που δεν είμαστε σίγουροι εάν υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούμε να πούμε.
Αντί γι’ αυτό, ελάτε μαζί μας σε μία «magical mystery tour» στο μακρύ μονοπάτι της ιστορίας των Beatles, καθώς επισημαίνουμε τις μη-μουσικές στιγμές που τους έκανε την πιο σημαντική μπάντα όλων των εποχών.
Συνεχίστε να κλικάρετε παρακάτω και στις 25 στιγμές που όρισαν τους Beatles...

 

Είναι δύσκολο να φανταστούμε πως θα είμασταν, εάν κάποιες συναντήσεις δεν είχαν συμβεί ποτέ. Δεν υπάρχει ίσως σημαντικότερη πολιτιστική συνεύρεση από εκείνη της ημέρας της 6ης Ιουλίου 1957, στο κήπο της εκκλησίας του Αγίου Πέτρου στο Γούλτον, όταν ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ είδε για πρώτη φορά το skiffle συγκρότημα του Τζον Λένον, τους The Quarrymen να παίζουν μία απογευματινή συναυλία σ’ ένα επίσημο πάρτι. Μετά το σετ τους, ο Πολ έδειξε στον Τζον ένα κούρδισμα στην κιθάρα και του τραγούδησε ορισμένες rock ' n ' roll διασκευές. Εκείνο το βράδυ ο Τζον αποφάσισε πως ίσως έπρεπε να τον καλέσει να γίνει μέλος της μπάντας. 

Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ έκανε παρέα με τον άλλο μαθητή του Liverpool Institute for Boys , Τζορτζ Χάρισον, από… ντροπή. Η μητέρα του Τζορτζ είχε πληρώσει το εισιτήριο του Πολ για το λεωφορείο, όταν ήταν απένταρος, έτσι αισθάνθηκε πως ήταν υποχρεωμένος να φέρεται ευγενικά στον τύπο. Ευτυχώς για την ιστορία της ανθρωπότητας, ο Χάρισον εντυπωσίασε τον ΜακΚάρτνεϊ με το κομψό ντύσιμό του και την δεξιοτεχνία του στην κιθάρα. Αν και ο Τζον ήταν καχύποπτος γι’ αυτό το νεαρό παιδί με τις trendy φαβορίτες, σύντομα άρχισε να βασίζεται σ’ αυτόν για να γεμίσει τη θέση του κιθαρίστα των Quarryman , Έρικ Γκρίφιθς, μέχρι φυσικά να αποδείξει πως την άξιζε (και ως μουσικός και προφανώς στο να ρίχνει τα κορίτσια).

Με τους Στιούαρτ Σάτκλιφ και Πιτ Μπεστ πλέον στο line - up , και μία αλλαγή ονόματος διαλέγοντας το The Silver Beatles και μετά πιο απλά, The Beatles (το ορθογραφικό λάθος ήταν ένα «παιχνίδι» με την τότε beatnik μόδα ), το συγκρότημα είχε ξεκινήσει να παίζει τακτικά σ’ ένα τοπικό club ονόματι The Jarcarta . Ο ιδιοκτήτης Άλαν Γουίλιαμς έγινε ο μάνατζέρ τους και τους έστειλε στο Grosse Freiheit στο Αμβούργο, στις 16 Αυγούστου του 1960. Μένοντας στην αποθήκη ενός καταστήματος και παίζοντας διασκευές σε strip clubs για σχεδόν έξι ώρες κάθε φορά, ήταν εκεί που έμαθαν την τέχνη τους, έχασαν την αθωότητά τους, κατάπιαν χάπια, ανέπτυξαν το image τους και ηχογράφησαν τους πρώτους τους δίσκους (με τον Λου Γουόλτερς και Τόνι Σέρινταν). Ο Στου εγκατέλειψε το συγκρότημα και δυστυχώς λίγο αργότερα πέθανε, όμως η απουσία του ανάγκασε τον ΜακΚάρτνεϊ να γίνει ο μπασίστας των Beatles .

Οι Beatles έκαναν το ντεμπούτο τους στο ισόγειο club στο Λίβερπουλ με το οποίο θα συνδέονταν για πάντα, στις 9 Φεβρουαρίου του 1961. Ήταν εδώ που θα φορούσαν τα σήμα κατατεθέν σακάκια δίχως κολάρο, όμως ήταν εδώ επίσης που θα ντεμπουτάριζαν τις δικές τους συνθέσεις, συμπεριλαμβάνοντας το Love Me Do . Πληρώθηκαν μόλις δέκα λίρες για την πρώτη τους συναυλία εκεί, όμως σε μόλις δύο χρόνια η αμοιβή τους αυξήθηκε στις 300 την βραδιά. Ανάμεσα στο κοινό στην πρώτη τους εμφάνιση στο Cavern ήταν ο Μπράιαν Έπσταϊν. Περισσότερα γι’ αυτόν αργότερα.

 

Ενώ βρισκόταν σε διακοπές στο Παρίσι, ο Τζον και ο Πολ άρχισαν να προσέχουν την αντρική Γαλλική μόδα (συμπεριλαμβανομένου ότι δοκίμασαν εντελώς... απερίσκεπτα ορισμένα παντελόνια καμπάνες). Όμως το πιο σημαντικό ήταν πως επέλεξαν να κόψουν τα μαλλιά τους στο στυλ του καλλιτεχνικού φίλου τους Γιούργκεν Βόλμερ, που τους συνόδευε στο ταξίδι τους. Εκείνος και η φίλη του Σάτκλιφ, Άστριντ (παραπάνω φωτο) είχαν το μαλλί τους χτενισμένο μπροστά, αφήνοντάς το μακρύ και κουρεύοντάς το σε στυλ μπολ, κάτι που όταν το υιοθέτησαν ο Macca και ο Λένον, αυτό θα εξόργιζε την συντηρητική Βρετανία, ωστόσο θα άλλαζε την αντίληψη των αντρών για το hairstyling για πάντα.

Λέγεται πως ο Μπράιαν Έπσταϊν ένοιωσε έλξη για τη μουσική σκηνή του The Cavern επειδή η τότε «παράνομη» ομοφυλοφιλία του, τον καθιστούσε έναν outsider στην κοινωνία και αναζήτησε ένα πιο μποέμ και αποδεκτό μέρος για να μπορέσει να ανήκει. Ενώ δούλευε στο μαγαζί με μουσικά όργανα της οικογένειάς του, ένας πελάτης ονόματι Ρέιμοντ Τζόουνς, ζήτησε μία κόπια του My Bonnie –το τραγούδι που ηχογραφήθηκε στο Αμβούργο από τον Τόνι Σέρινταν και τους Beatles . Ο Μπράιαν έκανε εισαγωγή το σινγκλ για τον πελάτη του, όμως εντυπωσιάστηκε από το συγκρότημα. Ένα μήνα μετά αφού είχε δει το ντεμπούτο τους στο Cavern , ο Έπσταϊν έγινε ο μάνατζερ των Beatles . Η πρώτη του απόφαση ήταν να τους φορέσει κατά παραγγελία, μοχέρ κουστούμια, έτσι ώστε να μην έμοιαζαν με κανένα άλλο συγκρότημα που υπήρχε. 

Παρά που το demo τους απορρίφθηκε από πολλές δισκογραφικές εταιρείες, το γεγονός πως έγραφαν τα δικά τους τραγούδια (κάτι ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή), ιντριγκάρισε τον υπάλληλο που έκανε την μεταφορά του demo από την ταινία στο βινύλιο (Τζιμ Φόι), ώστε πρότεινε στον Έπσταϊν να κλείσει ένα συμφωνητικό με έναν music-publisher της EMI, του οποίου τα γραφεία ήταν πάνω από τα δικά του. Ο Μπράιαν ωστόσο ενδιαφέρονταν περισσότερο να εξασφαλίσει ένα δισκογραφικό συμβόλαιο, έτσι οι εκδότες τον έφεραν σε επαφή με τον επικεφαλή του A&R της Parlophone Records, τον Τζορτζ Μάρτιν. Ευτυχώς ο Τζορτζ πίστεψε πως είχαν μέλλον και τους κάλεσε να ηχογραφήσουν στο Abbey Road. Το Love Me Do ήταν το τραγούδι που ξεχώρισε από εκείνο το session, όπως και η ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ του γκρουπ, που έκανε τον παραγωγό τους να κλαίει από τα γέλια. Εκείνη την βραδιά αποφάσισε να τους υπογράψει.

 Κατά την διάρκεια που ήταν στην Γερμανία, λέγεται πως ο ντράμερ Πιτ Μπεστ κράτησε αποστάσεις από τo να είναι μέλος της «συμμορίας» Beatles και τον απασχολούσε μόνο να παίζει στη σκηνή. Ανεξάρτητα απ’ αυτό όμως, ήταν συντετριμμένος όταν εκδιώχθηκε από την μπάντα στις 16 Αυγούστου του 1962. Ο Ρίνγκο Σταρ, από την άλλη μόνιμη μπάντα του Αμβούργου, τους Rory Storm and The Hurricanes προετοιμαζόταν ήδη για να τον αντικαταστήσει. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς γιατί ο Πιτ διώχθηκε, με ορισμένους να λένε πως κακοφαίνονταν στους Πολ και Τζον το μέγεθος της προσοχής που λάμβανε από τις γυναίκες fans και άλλοι πως ο Τζορτζ Μάρτιν πίστευε πως ήταν ο αδύναμος κρίκος. Ο Ρίνγκο επιλέχθηκε επειδή μπορούσε να παίξει το hit του Ρέι Τσαρλς, What'd I Say, πολύ καλά. Ένας καλός λόγος όσο κάθε τι άλλο. 

Η επίσημη, ιστορική ημερομηνία για την έναρξη της Beatlemania είναι ο Οκτώβριος του 1963. Τα κορίτσια είχαν ουρλιάξει και πριν για μουσικούς (ο Σινάτρα και ο Τζόνι Ρέι είχαν εμπνεύσει και οι δύο καταστάσεις υστερίας), όμως ο πρωτόγνωρος φόρτος εργασίας των Beatles, που τους βρήκε να αντέχουν σε τέσσερις περιοδείες (μία απ΄αυτές πέρα από τον Ατλαντικό), δύο άλμπουμ και αμέτρητες τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές και συνεντεύξεις τύπου σε μόλις ένα χρόνο, σήμαινε πως είχαν μείνει ελάχιστοι ζωντανοί που δεν γνώριζαν ποιοι είναι –και δεν ήθελαν να σκίσουν τα ρούχα τους. Ο ΜακΚάρτνεϊ  έγινε γρήγορα ο εκπρόσωπος του γκρουπ, υιοθετώντας μία mannered έκδοση της δικής του προφοράς από το Λίβερπουλ, από φόβο μην τους χαρακτηρίσουν ως κοινότυπους!
Την ίδια χρονιά μετακόμισαν στο Λονδίνο, κάνοντας κάποιες καρδιές στο Λίβερπου να ραγίσουν.

 Στις 7 Φεβρουαρίου του 1964, ο θόρυβος που έκαναν οι fans που έσπευσαν στην άφιξη των Fab Four στο αεροδρόμιο JFK λέγεται πως ήταν τόσο δυνατός που «έπνιξε» τις μηχανές των αεροπλάνων. Αφού τους πήγαν εσπευσμένα σε μία συνέντευξη τύπου, τα αγόρια αντέκρουσαν τις κυνικές ερωτήσεις του Αμερικανικού τύπου με χαρακτηριστική ευκολία. Μία χαρακτηριστική ανταλλαγή κουβέντας ήταν όταν ο Ringo απάντησε στην ερώτηση «Τι πιστεύετε για τον Μπετόβεν;» με τα λόγια «Σπουδαίος. Ειδικά τα ποιήματά του». Τα πέντε τραγούδια που έπαιξαν στο The Ed Sullivan Show, δύο ημέρες αργότερα, τα παρακολούθησαν πάνω από 73 εκατομμύρια άνθρωποι. Δύο μήνες νωρίτερα, ελάχιστοι άνθρωποι στην Αμερική τους είχαν καν ακουστά.

Θα είχε το πρώτο κινηματογραφικό φιλμ των Beatles την ίδια επιρροή, εάν κυκλοφορούσε με τον αυθεντικό του τίτλο, The Yellow Teddy Bears; Πιθανότατα όχι. Έχοντας δει την πειραματική μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λέστερ, Running, Jumping And Standing Still Film, ο  ΜακΚάρτνεϊ πίστεψε πως ήταν ο μόνος κατάλληλος άντρας για την δουλειά. Ο φίλος του Λέστερ, Άλουν Όοουεν ορίστηκε ως σεναριογράφος, με τον τίτλο να δίνεται από μία λάθος φράση του Ringo. Οι Beatles επέμειναν πως το φιλμ έπρεπε να ξεχωρίζει από το συνηθισμένο ασήμαντο υλικό των άλλων γκρουπ της εποχής, που συχνά είχε αυτοσχέδιους διαλόγους.
Η πρεμιέρα του A Hard Day's Night έγινε στις 6 Ιουλίου 1964, χαρίζοντάς τους διθυραμβικές κριτικές και έγινε τόσο δημοφιλές, που σ’ ένα σημείο παιζόταν συγχρόνως σε 1600 σινεμά.

 Οι Beatles συνάντησαν για πρώτη φορά τον Μπομπ Ντίλαν στις 28 Αυγούστου του 1964. Ήταν το ξεκίνημα μίας φιλίας και κοινής αλληεκτίμησης που θα διαρκούσε μέχρι σήμερα (το πιο πρόσφατο άλμπουμ του Μπομπ, Tempest, κλείνει με ένα τραγούδι που έγραψε για τον Τζον Λένον). Έχοντας μείνει άφωνος ακούγοντας το I Wanna Hold Your Hand στο ραδιόφωνο ενός αυτοκινήτου, ο Μπομπ εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που το Βρετανικό συγκρότημα είχε εφεύρει εκ νέου το rock'n'roll της παιδικής του ηλικίας. Από την άλλη πλευρά, οι Beatles εμπνεύστηκαν από τους πολιτικούς και ποιητικούς στίχους του Ντίλαν, για να ξεφύγουν από τα απλοϊκά τους «αγόρι/κορίτσι» θέματα. Οι μύθοι συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο ξενοδοχείο Delmonico στη Νέα Υόρκη, όπου το διασκέδασαν όλο το βράδι. Ο ΜακΚάρτνεϊ είχε δηλώσει αργότερα «Ανακάλυψα το νόημα της ζωής εκείνη την βραδιά». Την ίδια στιγμή ο Ντίλαν είχε χάσει τη συνήθη cool αποστασιοποίησή του και πέρασε τη βραδιά απαντώντας κεφάτα στο τηλέφωνο του ξενοδοχείου με τις λέξεις «This is Beatlemania here...»

 Όχι, δεν ήταν το ίδιο καλό όσο το  A Hard Day's Night. Και ναι, οι Beatles δεν ήταν χαρούμενοι με το τελικό αποτέλεσμα. Ωστόσο το Help! του 1965, και πάλι σκηνοθετημένο από τον Ρίτσαρντ Λέστερ, ξεχώριζε μία κλάση πάνω από τα περισσότερα βασισμένα στην pop μουσική, φιλμ της εποχής. Εμπνευσμένο και από το Duck Soup των αδελφών Μαρξ και θέλοντας παράλληλα να κάνουν μία παρωδία των James Bond ταινιών, η επιρροή του Πίτερ Σέλερς και των Goons, είναι πολύ έντονη σ’ αυτή την τρελή φαρσοκωμωδία, που περιλαμβάνει «τον περίφημο Ρίνγκο» και το θυσιαστήριο δαχτυλίδι που φορούσε ο μεγάλος Swami. Δεν βγάζει και πολύ νόημα και ο Ρίνγκο αργότερα θα πει: «Εάν δεις τις φωτογραφίες μας θα δεις πολλές που είμαστε με κόκκινα μάτια. Ήταν κόκκινα από το τσιγαριλίκι που καπνίζαμε».

Η συναυλία στο Shea Stadium της Νέας Υόρκης (έδρα για τις ομάδες των Mets και των Jets) στις 15 Αυγούστου του 1965, είναι ίσως περισσότερο διάσημη ως προς το γεγονός πως αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τους Beatles ως ένα live συγκρότημα, παρά για το ρεκόρ προσέλευσης κοινού (55.000) και τις πρωτόγνωρες εισπράξεις (304,000 δολάρια).
Η τεράστια απόσταση ανάμεσα στη σκηνή και τους fans, και οι αστοχίες των P.A. συστημάτων εκείνων των ημερών (παρά το γεγονός πως χρησιμοποιήθηκαν ειδικά σχεδιασμένοι, extra δυνατοί VOX ενισχυτές), κατέστησαν τη μουσική κυριολεκτικά αδύνατο να ακουστεί πάνω από τα ουρλιαχτά.

 Πάρα το γεγονός πως ήταν παιδιά εργατικής τάξης με τη φήμη πως έπαιρναν ναρκωτικά και ήταν σεξουαλικά ατίθασοι, η Βασίλισσα προσκάλεσε τους Beatles στο σπίτι της και τους έδωσε τα λαμπερά MBE, στις 26 Οκτωβρίου 1965. Ο Λένον θα έστελνε αργότερα το δικό του πίσω ως ένδειξη διαμαρτυρίας για διάφορα θέματα που υποστήριζε εκείνος και η Γιόκο, ωστόσο η τότε γυναίκα του Σίνθια υποστήριζε πως ήταν ενθουσιασμένος με την πρόσκληση εκείνη την εποχή. Ο Τζορτζ Χάρισον αργότερα παραδέχθηκε πως κάπνισαν τσιγάρα στους τουαλέτες του Μπάκινγκχαμ, όμως όχι μαριχουάνα (όπως υποστήριξε ένας βιογράφος). Όταν η Βασίλισσα τους ρώτησε πόσο καιρό ήταν μαζί, ο Πολ και ο Ρίνγκο της τραγούδησαν ένα cockney τραγούδι ονόματι My Old Dutch!

Το 1966, ο Λένον εντυπωσιάστηκε με ένα βιβλίο ονόματι The Passover Plot, που έκανε διάφορες αιτιάσεις σχετικά με τη ζωή του Χριστού. Κατά την διάρκεια μίας συνέντευξης με την φίλη του Μορίν Κλίβ, για την εφημερίδα The Evening Standard, ο Τζον αναφώνησε: «Ο Χριστιανισμός θα φύγει. Θα εξαφανιστεί και θα συρρικνωθεί. Δεν θα λογομαχήσω γι’ αυτό. Έχω δίκιο και θα αποδειχθώ σωστός. Είμαστε πιο δημοφιλής από τον Ιησού τώρα. Δεν ξέρω ποιος θα εξαφανιστεί πρώτος, το rock'n'roll ή ο Χριστιανισμός».
Αντίθετα όμως με το μύθο, δεν υπήρξε άμεση αντίδραση από την θρησκευτική κοινότητα. Η διαμάχη ξεκίνησε μόνο όταν ένα εφηβικό Αμερικανικό περιοδικό, ονόματι Datebook αναδημοσίευσε την συνέντευξη, τονίζοντας την βλασφημία του Λένον. Όταν δύο DJs από την ονόματι “Bible Belt” περιοχή της χώρας ανακήρυξαν πως δεν θα έπαιζαν ποτέ ξανά δίσκους των Beatles, άναψαν τη φωτιά. Σχεδόν κυριολεκτικά, αφού οι δίσκοι και memorabilia του γκρουπ κάηκαν σε μία μαζική διαμαρτυρία στις 19 Αυγούστου. Μετά από αυτό πραγματοποιήθηκε μία συνέντευξη τύπου, όπου ο Τζον θα ζητούσε συγνώμη απ’ όσους είχαν θιχτεί από τα λεγόμενά του.

Ένα από τα πιο σπάνια και επιθυμητά αντικείμενα για έναν συλλέκτη των Beatles, είναι η αυθεντική κόπια της συλλογής τους του 1966, Yesterday And Today. Όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το άλμπουμ, το εξώφυλλο, ένα photo session του Ρόμπερτ Γουίτακερ, έδειχνε το συγκρότημα με άσπρες φόρμες χασάπηδων, να είναι περιτρυρισμένοι από ματωμένα και διαμελισμένα μέλη από κούκλες. Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ υποστήριξε πως αυτή η σκληρή αυτή εικόνα ήταν το σχόλιό τους επάνω στον πόλεμο.
750,000 κόπιες στάλθηκαν στους εμπόρους δίσκων, και αμέσως επεστράφησαν μετά από παράπονα πως η εικόνα ήταν πολύ παραστατική για να τεθεί σε κοινή θέα. Μία καινούργια, πιο αβλαβής, μπήκε από πάνω, με τις εταιρείες να προσφέρονται έκτοτε να στην ξεκολλήσουν έναντι μίας σημαντικής αμοιβής.
Ωστόσο η αξία μίας “ξεφλουδισμένης” κόπιας είναι τίποτα μπροστά στο αυθεντικό εξώφυλλο. Μία σφραγισμένη μονοφωνική κόπια πουλήθηκε το 2006 για 39.000 δολάρια.

 Κατά την διάρκεια της περιοδείας τους το 1966 στην Αμερική δέχθηκαν μία απειλή θανάτου, που υποστήριζε πως ένας από αυτούς θα σκοτώνοντας με πυροβολισμό επί σκηνής στο Μέμφις. Κατά την διάρκεια της συναυλίας, κάποιος πέταξε ένα βεγγαλικό στην σκηνή, κάνοντάς του να πιστέψουν πως η απειλή είχε πραγματοποιηθεί. Η συναυλία της επόμενης μέρας ακυρώθηκε λόγω της βροχής. Η επιστροφή τους στο Shea Stadium απείχε κατά πολύ από το sell out της προηγούμενης χρονιάς. Και το συγκρότημα ήταν ανύμπορο να αποδώσει οποιοδήποτε από τα τραγούδια του τωρινού τους άλμπουμ, Revolver, λόγω της πολύπλοκης φύσης των ηχογραφήσεων. Αντιμετωπίζοντας τα πρώτα δείγματα της πτώσης της Beatlemania, τρία από τα τέσσερα μέλη του γκρουπ ψήφισαν να εγκαταλείψουν τις περιοδείες (μόνο ο Πολ ήθελε να συνεχίσουν). Οι Beatles έπαιξαν το τελευταίο τους show στο Candlestick Park του Σαν Φρανσίσκο στις 29 Αυγούστο. Το τελευταίο τους τραγούδι ήταν μία διασκευή του Long Tall Sally του Little Richard.

 Δεν υπάρχουν πολλά εξώφυλλα άλμπουμ που είναι τόσο μυθικά όσο το όγδοο άλμπουμ των Beatles του 1967, Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Μία ομαδική δουλειά από τον art-director Ρόμπερτ Φρέιζερ, τους designers Πίτερ Μπλέικ και Γιαν Χάγουορθ (Jann Haworth), και του φωτογράφου Μάικλ Κούπερ, το εξώφυλλο περιλαμβάνει ένα κολάζ από τις φιγούρες διάσημων και ιστορικών φυσιογνωμιών, που περιβάλλουν τους Beatles που είναι ντυμένοι στις Manuel Cuevas στρατιωτικές στολές τους, και από διάφορα αντικείμενα γνωστής ή άγνωστης σημασίας.

 Η αρχική σπίθα για την αναζήτηση πνευματικού διαφωτισμού από τους Beatles, προήλθε όταν δόθηκε στον Τζορτζ Χάρισον μία κόπια του The Complete Illustrated Book Of Yoga. Αυτό, μαζί με την αγάπη του για το σιτάρ, τον οδήγησε να γοητευτεί από την Ινδική θρησκεία και ξεκίνησε μαθήματα υπερβατικού διαλογισμού. Μέσα απ’ αυτό, ο Τζορτζ και η γυναίκα του Πάτι Μπόιντ, παρέστησαν σε μία ομιλία του Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, κάτι που κατέληξε με τους Beatles να παρακολουθούν το θερινό του σχολείο στην Ουαλία. Ενώ ήταν εκεί, έμαθαν πως ο μάνατζέρ τους Μπράιαν Έπσταϊν είχε πεθάνει από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών.

 Μετά τον θάνατο του Μπράιαν, και σε μία προσπάθεια να διατηρηθεί το κίνητρο στο συγκρότημα, ο ΜακΚάρτνεϊ σκέφτηκε την ιδέα ενός κινηματογραφικού project, που θα έβρισκε το συγκρότημα να νοικιάζει ένα λεωφορείο και να ταξιδεύει στη χώρα. Η ταινία άντλησε κατά πολύ έμπνευση από τις εμπειρείες της μπάντας με το LSD, παίζοντας με την ιδέα και ενός κυριολεκτικού ταξιδιού και ενός που τον είχαν προκαλέσει τα ναρκωτικά. Στο φιλμ πρωταγωνιστούσε ο παράλογος ποιητής Άιβορ Κάτλερ, ο βετεράνος ηθοποιός Βίκτορ Σπινέτι και ένας σταρ του music hall ονόματι, Νατ Τζάκλεϊ. Η ιδέα ήταν να προβάλουν την ταινία από το BBC την ημέρα των Χριστουγέννων το 1967, ελπίζοντας να ανταγωνιστούν τον Μπρους Φόρσαιθ! Τελικά «εξοστρακίστηκε» την δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων, και προβλήθηκε σε ασπρόμαυρο, χάνοντας την ψυχεδελική επίδραση του. Οι κριτικές ήταν καυστικές εκείνη την εποχή, όμως το Magical Mystery Tour ανέβηκε με τα χρόνια στην εκτίμηση των οπαδών και το φιλμ, που σπανίως έχει μεταδωθεί, κυκλοφόρησε τελικά σε DVD και Blu-ray.

Μία από τις μεγάλες αντιθέσεις στην προσωπικότητα του Τζον Λένον ήταν η αγάπη του για τα χρήματα, που αναμειγνύονταν περίεργα με τα πιστεύω του για τον σοσιαλισμό. Σε μία προσπάθεια να αποφύγει να πληρώσει τρία εκατομμύρια λίρες σε φόρους, το συγκρότημα αποφάσισε να διοχετεύσει το μετρητό του στην Apple Corps Ltd – έναν οργανισμό που είχαν σχεδιάσει για να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους να κάνουν τα δημιουργικά τους όνειρα πραγματικότητα. Επένδυσαν χρήματα σ’ εκείνους που οι ιδέες τους του άρεσαν, σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουν μία εναλλακτική στον καπιταλισμό. Ωστόσο, πριν γίνει η δισκογραφική εταιρεία του γκρουπ, η Apple ήταν μία μπουτίκ μόδας στην Μαριλεμπόν (δίνοντας σε μία ομάδα σχεδιαστών εκατό χιλιάδες λίρες για να σχεδιάσουν τα ρούχα).
Όταν το κατάστημα απέτυχε, ο Λένον έδωσε εντολή να κλείσει (αφού διάβασε ένα άρθρο του DJ Τζον Πιλ που ήταν μπερδεμένος με το νέο χώρο του γκρουπ). Την τελευταία ημέρα του καταστήματος, το περιεχόμενο χαρίστηκε στο κοινό.
Μαζί με την επέκτασή τους στην κινηματογραφική παραγωγή και τις εκδόσεις, το συγκρότημα έστησε την Apple Electronics – καμία σχέση με την γνωστή εταιρεία υπολογιστών, με την οποία έδωσαν μία μακρά μάχη για την κατοχύρωση του trademark.

Για ένα φιλμ που μετά βίας εμφανίζονται οι Beatles, και για την παραγωγή του οποίου έδειξαν ελάχιστο ενδιαφέρον, το Yellow Submarine του 1968, κατέληξε μία από τις μυθικές, κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους. Γραμμένο από τον Λι Μινόφ Lee Minoff, και ένα σενάριο από τον Άλ Μπρόνταξ, το φιλμ χρησιμοποιεί cut-out animation, για να αφηγηθεί μία χαλαρά συνδεδεμένη σειρά από ιστορίες, για τους κατοίκους της Pepperland, που δέχονται επίθεση από τους Blue Meanies. Είναι πολύ καλύτερο απ’ ότι ακούγεται...
Το ενδιαφέρον είναι πως τον Τζορτζ Χάρισον ερμήνευσαν δύο ηθοποιοί, αφού ο πρώτος (Πίτερ Μπάτεν) συνελήφθη για λιποταξία, κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων, και χρειάστηκε να αντικατασταθεί από τον Πολ Αντζέλις που έκανε ήδη τη φωνή του Ρίνγκο.

Για να ολοκληρώσουν την συμφωνία τους που τους ήθελε να κάνουν τρία φιλμ, οι Beatles γύρισαν ένα ντοκιμαντέρ για την δημιουγία του τελευταίου τους άλμπουμ, Let It Be. Αποφασίζοντας πως χρειάζονταν υλικό από συναυλία, και με το συγκρότημα να έχει από καιρό παρατήσει αυτά τα πράγματα, έστησαν τα μηχανήματά τους στην ταράτσα του κτιρίου της Apple, στον αριθμό 3 της οδού Savile Row, μία ημέρα γεμάτη υγρασία και αέρα. Το συγκρότημα, που συνόδευε ο Μπίλι Πρέστον στα keyboards, έπαιξε εννέα τραγούδια, συμπεριλαμβάνοντας πέντε takes στο Get Back και διάφορες ημιτελής διασκευές, που περιλάμβαναν τα Danny Boy και God Save The Queen.
Η συναυλία έγινε την ώρα του μεσημεριανού φαγητού και το κοινό μπλόκαρε τον δρόμο από την κίνηση, προσπαθώντας μάταια να δει το συγκρότημα. Και αυτό ήταν όλο. Με ένα κοινό που αποτελούνταν από το συνεργείο και λίγες γραμματείς που είχαν κρεμαστεί από τις ταράτσες, οι Beatles έπαιξαν την τελευταία τους ποτέ συναυλία μαζί, στις 30 Ιανουαρίου 1969.

Ίσως ακόμα πιο μυθικό από το Sgt Pepper's..., το εξώφυλλο του Abbey Road είναι σχεδόν σίγουρο πως το αναπαραγάγουν τουρίστες καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Η φωτογραφία, τραβηγμένη στην διάβαση που είναι απέναντι από το στούντιο ηχογραφήσεων των Beatles, την πήρε ο Ίαν ΜακΜίλαν που είχε μόλις δέκα λεπτά στην διάθεσή του πριν η αστυνομία ανοίξει ξανά το δρόμο στην κυκλοφορία. Το μοναδικό άλλο μέλος που υπάρχει στο εξώφυλλο είναι ο ανυποψίαστος περαστικός Πολ Κόουλ, ενώ το παρκαρισμένο Volkswagen Beetle, υπέστη επανειλημμένες κλοπές της πινακίδας του μετά το πέρασμά του στην αθανασία, ενώ αργότερα έγινε έκθεμα σ’ ένα Γερμανικό μουσείο.
Το εξώφυλλο του Abbey Road πρόσθεσε κι άλλη συζήτηση στην “Paul Is Dead” θεωρία συνομωσίας, αφού ο Macca διάλεξε να περπατήσει ξυπόλητος. Ακόμα δεν γνωρίζουμε γιατί αυτό σήμαινε πως ήταν νεκρός, αλλά αυτό πιθανά να ισχύει επειδή εμείς δεν είμαστε τρελοί.

 msn.com