Είναι μία απ' τις 10 υποψήφιες -όπως τις επιλέξατε εσείς- για την καλύτερη συνοικία της Αθήνας, στα βραβεία του LIFO.gr. Να λοιπόν τι (μεταξύ πολλών πολλών άλλων) είναι για μας τα Εξάρχεια, μέσα από τυχαία θραύσματα κειμένων, αναμνήσεων και φωτογραφιών.
---
Από την εξαιρετική εκπομπή της ΕΤ1 *Μικροπόλεις* Ολόκληρο το επεισόδιο: ΕΞΑΡΧΕΙΑ – Οι τοίχοι.
Συγκέντρωση στο Χημείο. Ο αντιτρομοκρατικός της Νέας Δημοκρατίας. Γιώργος Καραμπελιάς και Γιάννης Πισιμίσης ξιφομαχούν στα μαρμαρένια αλώνια του Χώρου. Διακόπτει ο Στέφανος ο Πατησιώτης. Ο Στέφανος, ρε, που έζησε. Ο Κουμής κι η Κανελλοπούλου δεν έζησαν. Δολοφονήθηκαν.
Cut.
Στην ταράτσα του χημείου μολότοφ. Στα χέρια, στις σάκες, στο αμπέχονο το «Ιδεοδρόμιο» του Λεωνίδα Χρηστάκη, το «Κράξιμο» της Πάολας, το «της Φυλακής» της Κατερίνας Ιατροπούλου. Τα δεκάδες φανζίν. Ο Κάιν με το άσπρο ποντίκι του.
Cut.
Καλλιδρομίου. Κατηφόρα Ανηφόρα. Στουρνάρη. Πάνω Κάτω. Και πού να δεις το κατοστάρι, με το γκλομπ σε απόσταση αναπνοής. Δε λαχανιάζουν ποτέ. Με το περίστροφο σε απόσταση αναπνοής. Μιχάλης Καλτεζάς. Η Αθήνα καίγεται, ο δολοφόνος μετατίθεται. ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα Νέα.
Cut.
Καλλιδρομίου. Χρήστος Βακαλόπουλος. Χρήστος Δασκαλόπουλος. Νίκος Νικολαΐδης. Κωστής Παπαγιώργης. Κάποτε Χατζιδάκις. Ντεκαντάνς. Νικ Κέιβ. Τρύπες. Οργισμένοι Βαλκάνιοι.
Cut.
Χρήστος Τσουτσουβής. Η μάχη του Γκύζη. Γιάννης Σερίφης. Επαμεινώνδας Σκυφτούλης. Χριστόφορος Μαρίνος. Κυριάκος Μαζοκόπος. Συνήθεις ύποπτοι.
Cut.
Ο Άσιμος κι η κόρη του. Μαλάκα, πρόσεχε, είναι μεγάλος μπήχτης. Πώς μεγαλώνει αυτό το παιδί; Κασέτες, δικές του αναπαραγωγές. Τραγουδάνε τα τραγούδια του γύρω από φωτιές. Στο παρκάκι δίπλα στο μουσείο. Ο Μήτσος από την κατάληψη του Ηρακλείου, ο Χρήστος από τους αναρχικούς του Μαρουσιού. «Είμαστε τρομοκράτες, Είμαστε τρομοκράτες, κι οι Γερμανοί Εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί». Ο Ραλφ Πόλε μικρός ήρως της πλατείας. Φράξια Κόκκινος Στρατός και η εντόπια έκδοση, 17Ν εν και το αυτό.
Cut.
Υπουργός Δημόσιας Τάξης Δροσογιάννης. Αρχιμπάτσος Νίκων Αρκουδέας. «Φύγετε παιδιά, έρχεται ο Γιωργακάκης να σας δείρει!». Καλός μπάτσος - κακός μπάτσος. «Διαδήλωση δε γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα / αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι μια ιδέα». Κατάληψη – Χημείο ή Νομική; Καληνυχτίζει αυτοπροσώπως την Επιτροπή Κατάληψης.
Cut.
Οι 400 της φρεσκοβαμμένης «Ρήξης». Ο Βαγγέλης με τα χέρια ψηλά. Είμαστε άοπλοι. Έχουμε πόλεμο. Μουσικές Ταξιαρχίες κι άλλες αηδίες εν είδει χάπενινγκ. Θα πάρω σιδερόβεργες το μωρό μου / θα πάρω σιδερόβεργες, μολότοφ κι αλυσίδες...
Cut.
Ο Δράκουλας των Εξαρχείων. Βρίζοντας το Κοινό. Μαρία Ξενουδάκη. Εγώ, η Ούλρικε Μάινχοφ Καταγγέλω.
Cut.
Κάππα Μαρούσης. Πέντε άνθρωποι νεκροί από φωτιές που άναψαν οι μπάτσοι με τα δακρυγόνα. Πρυτανεία Πολυτεχνείου. Καμένη από φωτιές που άναψαν οι μπάτσοι με τα δακρυγόνα. Δεν ξεχνώ.
Cut.
Ο Μάνος Χατζιδάκις δε φοβάται την πλατεία. Όχι συχνά. Όμως κάποτε. Συγκοινωνούντα δοχεία οι αλήθειες.
Cut.
Καταλήψεις σπιτιών. Ομαδικές συλλήψεις. Όλοι περαστικοί. Όλοι; Όχι όλοι. Το μικρό γαλατικό χωριό αντιστέκεται. Ο Θοδωρής Πισιμίσης κι η αξέχαστη απολογία του. «Εγώ δεν ήμουνα περαστικός. Είμαι αναρχικός».
Cut.
Στις συνοικίες η νιότη φλέγεται. Η Λυσσασμένη Γενιά του Χαλανδρίου. Ελευθεριακοί Κομμουνιστές Περιστερίου, όλοι ροκαμπίλια. Πατησιώτες αναρχικοί. Μαθητικό κίνημα Πειραιά. Τα μεταλλαγμένα της Γκράβας: στο προαύλιο ανάβουν λάστιχα και περνάνε μες από τον καπνό για να συνηθίσουν και να μη μασάνε στα δακρυγόνα. Πετάνε τούβλα στον αέρα να εκπαιδεύονται. Μολότοφ αέρος αέρος. Διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας σε απόλυτη λειτουργία. Στην πλατεία κατεβαίνουν όλοι, για τη ζύμωση. Ο Χώρος.
Cut.
Ο παπα Τσάκαλος στις πορείες. Το βιβλιοπωλείο του Γαρμπή. «Ελεύθερος Τύπος». Ο ποιητής απέναντι στα κακογραμμένα βερεσέδια του μπακάλικου της εξουσίας. Άρρωστος. Αρνείται τη σύνταξη που του πετάνε «τιμητικά». Απλήρωτοι λογαριασμοί, και η Κροστάνδη της απεραντοσύνης σε ένα υπόγειο. Η παρακαταθήκη – Νίκος Καρούζος. Θεμέλιος Εξαρχειώτης.
Cut.
Σόλωνος. Κατερίνα Γώγου. Αφισοκόλληση. Ρε συ, περιπολικό! Βγάζει το σακάκι της, παίρνει την κόλλα, αλείφει τη φόδρα και το κολλάει στην κολόνα. Η Κατερίνα είναι ποιήτρια. Η Κατερίνα είναι ηθοποιός. Η Κατερίνα τα έχει βάλει με τους πρεζέμπορους της πλατείας. Η Κατερίνα κατάντησε πρεζόνι. Η Κατερίνα - η πλατεία. Πλατεία-ποιήτρια, πλατεία-ηθοποιός, πλατεία-πολεμίστρια, πλατεία πρεζόνι.
Cut.
Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη. Χοντρέμποροι ναρκωτικών και σκίνχεντς. Τέλος. Κι αρχή.
Cut.
''Ζω στα Εξάρχεια''
Στο συγκεκριμένο
επεισόδιο που προβλήθηκε στις 24/01/2012 η εκπομπή ασχολείται με τα
Εξάρχεια και τους ζωντανούς τοίχους τους. Πηγή: www.lifo.gr
Μένω στα Εξάρχεια αρκετά χρόνια τώρα. Το σκηνικό στην περιοχή μπορεί ν’ αλλάξει σε δευτερόλεπτα, δεν είναι όμως κάτι που σε ξαφνιάζει. Όσοι μένουν χρόνια το γνωρίζουν κι έχουν εξοικειωθεί με το γεγονός. Το καλό για μένα είναι ότι στην περιοχή συχνάζουν αρκετοί φίλοι και γνωστοί. Δεν νιώθεις εύκολα μόνος. Υπάρχουν στέκια και πεζόδρομοι όπου γίνονται συζητήσεις ως τις πρώτες πρωινές ώρες, ανοιχτές προς όλους. Μου αρέσει πολύ η «μπλε πολυκατοικία» που βρίσκεται πάνω στην πλατεία. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον έχουν και αρκετά κτίρια του Μεσοπολέμου τριγύρω στην περιοχή, κατά μήκος της Μπενάκη, από το νούμερο 82 και μετά, όπως και όλη η Καλλιδρομίου. Διασκεδάζω πραγματικά με τα συνθήματα και τα γκράφιτι στους τοίχους των Εξαρχείων, πολλά από αυτά δε είναι εξόχως ευρηματικά: «Το lifestyle από μηδενικό σε κάνει νούμερο» - παλιό αλλά καλό. Κάποια άλλα νεότερα: «Να επιδιώξουμε το αδύνατο πριν γίνει αδιανόητο», «Ρούλα=Χάος», «Εμείς, ρε, δεν πεθάναμε από έρωτα, από πείνα θα πεθάνουμε;».
Στάθης Δρογώσης - Εξάρχεια
Είναι πολλοί οι μιντιακοί και κοινωνικοί χαρακτηρισμοί που έχουν πάρει τα Εξάρχεια πριν και μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Διαλέξτε όποιον σας ταιριάζει περισσότερο:
Παλαιοί και αιώνιοι: Γειτονιά, Ανήσυχα Αναρχικά, Επαναστατικά, Σκεπτόμενα, «Κράτος εν κράτει», Εναλλακτικά, Αυτόνομα, Ελεύθερα, Εκρηκτικά, Πυριτιδαποθήκη των Αθηνών, Μποέμικα, Φοιτητοπεριοχή, Βάση αναρχικών και αντιεξουσιαστών, Οχυρό των Γνωστών Αγνώστων, Urban, Η «Πλατεία», Η εξεγερμένη συνοικία, Αυτό-οργανωμένα, Ανυπότακτα, Αστυνομοκρατούμενα, Μάγκικα, Πρωτοποριακά.
Τελευταίας κοπής: Άβατο, Άσυλο για τους κουκουλοφόρους, Παρακράτος, Τεκές Ναρκωτικών, Πεδίο Μάχης, Επικίνδυνα, Αντιεμπορικά, Αμαρτωλά, Περιθωριοποιημένα, Εγκληματική Φωλιά, Τρομοκρατική Σέκτα, Κρησφύγετο.
Κι όμως συνέβη: H Λιτανεία του Γέροντα Παστιτσίου στα Εξάρχεια
Κι όμως συνέβη: H Λιτανεία του Γέροντα Παστιτσίου στα Εξάρχεια Πηγή: www.lifo.gr
Από εκείνη την εποχή θυμάμαι τις αλάνες που παίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς και το λεωφορείο 160 που παίρναμε για να κατεβούμε στα Εξάρχεια. Πολλές φορές, μάλιστα, χάναμε το τελευταίο λεωφορείο και γυρνούσαμε πίσω με τα πόδια ή με οτοστόπ. Ήταν η εποχή που ακόμα ο κόσμος σταματούσε κι έπαιρνε κάποιον που του έκανε οτοστόπ. Στα Εξάρχεια πηγαίναμε στο θρυλικό Green Door στην Καλλιδρομίου. Ήταν τότε το πιο underground bar της περιοχής. Όποιος σχετιζόταν με τη μουσική ήταν εκεί. Έβλεπες, ας πούμε, τους Cure όταν είχαν έρθει στην Αθήνα, τον Nick Cave να τα πίνει εκεί πολύ συχνά και φυσικά μέλη από τα δικά μας τα συγκροτήματα, από τους Last Drive μέχρι τις Τρύπες. Όλοι εκεί ήταν.
[…]
Τώρα μένω Κολωνάκι, στη Δεινοκράτους. Μου αρέσει το κέντρο. Έχω περάσει από Εξάρχεια και Λυκαβηττό και κατέληξα στο Κολωνάκι. Τα Εξάρχεια τα γουστάρω τρελά, αλλά δεν συμφωνώ με πολλά πράγματα που γίνονται εκεί, όπως το νταβατζιλίκι, ότι σπάω και καίω όποιο αμάξι και μηχανή γουστάρω και δεν είμαι σε φάση πλέον, στα 40 μου, να κατεβαίνω από το σπίτι μου και να ψάχνω να βρω το αμάξι μου. Οι φασαρίες είναι καλές, αλλά όταν γίνονται για κάποιο λόγο. Δεν γουστάρω το μπάχαλο που γίνεται εκεί κάτω πια.
Ολόκληρη η καλτ βιντεοταινία ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΩΡΑ 12
To χάπενινγκ που ένωσε
μπάχαλους, αναρχοσυνδικαλιστές, Λουξεμπουργκικούς, ευρωπασιφιστές,
σερβιτόρους, τρανσέξουαλ, τελειωμένους και πρωτάρηδες, πρεζάκηδες και
διαβασμένους Πηγή: www.lifo.gr
---------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΝΗΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ - ΟΔΟΣ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ
Τα ρετιρέ έχουν το προνόμιο να βλέπουν το Λυκαβηττό, το Λόφο του Στρέφη και την Ακρόπολη. Στα μπαλκόνι μου το καλοκαίρι έχω ξαπλώστρες, κάνω μπάνιο με το λάστιχο και πίνω μοχίτο με τους φίλους μου. Τα Εξάρχεια δεν έχουν ενδυματολογικό κώδικα. Μπορείς να βγεις με πιτζάμες για να πάρεις την πρωινή σου εφημερίδα και τα τσιγάρα σου και όλοι να σε αντιμετωπίζουν κανονικά. Τα βράδια μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι ζεις σε καθεστώς δικτατορίας. Οι γωνιές είναι γεμάτες αστυνομικούς και ΜΑΤ με όπλα στα χέρια. Κυκλοφορώ πάντα με την ταυτότητα στην τσέπη μου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΑΤΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ - ΟΔΟΣ ΠΕΤΣΟΒΟΥ
ΧΘΕΣ: Εμμανουήλ Μπενάκη και Μεθώνης / η πρώτη συγκατοίκηση / ο ήλιος γυαλίζει την άσφαλτο / η Χριστίνα dj στην Οκτάνα / η Τζώρτζη φεύγει για Παρίσι / ξημερώματα στον Κάβουρα / μετά στην κορυφή του Στρέφη, τα φώτα της πόλης σβήνουν κυκλικά / ο Ίωνας, η Ελίνα και ο Κώστας, η Αμαλία στην κατάληψη της Φυσικής στη Σόλωνος / τάβλι στο Καλλιδρόμιο / shoplifting επιβίωσης στο Σκλαβενίτη κάθε Παρασκευή / τα αγόρια-μοντέλα από το ξενοδοχείο Orion στην λαϊκή της Καλλιδρομίου κάθε Σάββατο / προσκύνημα στη βιτρίνα της Apple στην Στουρνάρη, / ο Μπαρμπα-Γιάννης δεν ανοίγει Δευτέρες / κρυφά φιλιά στη Διάπλαση της Διδότου / ραντεβού και παρεξηγήσεις στο ΠενήνταΠέντε / Τέρμα Ιπποκράτους είναι η Αλεξάνδρας ή η Πανεπιστημίου;
ΣΗΜΕΡΑ: Οδός Πετσόβου / πάντα ο Λόφος του Στρέφη / μόνο η Νεάπολη είναι Εξάρχεια / τα αγόρια του Orion ακόμα στη λαϊκή, όμως ο Γιώργος με τα πορτοκάλια γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Καλλιδρομίου απίστευτα πιο όμορφος / μου λείπει η Σμαράγδα / βασιλόπιτα κάθε χρόνο από τον Ασημακόπουλο / μεσημέρια στο Φασόλι / οι φοβισμένες περιπολίες των μπάτσων προκαλούν γέλια / Χαριλάου Τρικούπη και Ερεσσού η μηχανή του Μάρκου / ο δρόμος έξω από το 5ο αστ. τμήμα κλείνει κάθε βράδυ / η Μαυρομιχάλη τις Κυριακές μοιάζει ακατοίκητη / στο Gingerale συμβαίνουν τα πάντα: χορός και ατασθαλίες μετά την πρεμιέρα της Bossanova, καφές με τον Kωνσταντίνο πριν φύγει για Κούβα (μη χέσω!), η Έλενα στην αγκαλιά μου να σχολιάζουμε το δώρο της / θέλω να μείνω στην μπλε πολυκατοικία / carrot cake στο Food Company / τα μαρμάρινα γελαστά πρόσωπα στο συντριβάνι της πλατείας είναι Έρωτες ή χαμένα παιδιά;
ΕΥΤΥΧΙΑ ΙΔΙΟΚΤΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΒΟΥΡΑ - ΟΔΟΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ
36 χρόνια εδώ, μέσα στην πλατεία. Το σουβλατζίδικο δεν έχει κλείσει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια, Χριστούγεννα, Πάσχα, αργίες, πάντα ανοιχτό. Μόνο όταν σκοτώθηκε ο αδερφός μου πριν από τρία χρόνια το κλείσαμε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν οικογένεια, δεν έχουν πού να φάνε στις γιορτές και το σουβλάκι είναι κάτι οικείο που περιμένουν. Έχουμε σταθερούς πελάτες παιδιά του Πολυτεχνείου, τότε με τα επεισόδια του ‘73, που περνάνε με τα δικά τους παιδιά πια για ένα σουβλάκι και για να μας δουν... Δηλώνω ευθαρσώς ότι η αστυνομία δεν προσφέρει τίποτα απολύτως. Στην Εμμανουήλ Μπενάκη και Αραχώβης, απέναντι απ' το σχολείο γίνεται νταλαβέρι κι υπάρχει ένα γκαζάκι γι' αυτούς που τρυπιούνται. Ποια αστυνομία; Εκεί μέσα είναι τα παιδιά μας. Θυμάμαι αρκετές χαρακτηριστικές φιγούρες της πλατείας: τον παπουτσή στη γωνία Βαλτετσίου και Θεμιστοκλέους, τον Βασίλη που κυκλοφορεί ακόμα με το σκύλο του και μένει στο δρόμο εκ πεποιθήσεως. Έχει απαρνηθεί το οικονομικό, παρ' όλο που ο πατέρας του έχει χρήμα. Τον Γιώργο Αραπάκη, τον Νικόλα τον Άσιμο. Ένα μεγάλο κομμάτι της πλατείας. Ήταν φίλος μου, με την κόρη του κάναμε πολύ παρέα, πηδάγαμε απ' το παράθυρο του υπογείου στο στρώμα, εκεί που έπαιζε με άλλα παιδιά κι έφτιαχναν τις κασέτες. Θυμάμαι κολλάγαμε τις μαριονέτες του, τον βοηθάγαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που τον βρήκα κρεμασμένο στην Καλλιδρομίου...
Το πρώτο μέρος του αφιερώματος της εκπομπής ‘Η Μηχανή του Χρόνου’ για τα Εξάρχεια
Έχω γεννηθεί κι έχω μεγαλώσει στην Αθήνα στο περίφημο «τρίγωνο του θανάτου». Μέχρι την εφηβεία ήμουνα στο Μεταξουργείο, στην Αγίου Κωνσταντίνου, μετά μετακόμισα στο κοσμικό προάστιο των Εξαρχείων, όπου έμεινα όλη μου τη ζωή. Κι αυτό θεωρώ πατρίδα μου, τα Εξάρχεια. Όποιος δεν ξέρει από μεγάλες πόλεις τα παρεξηγεί. Κι επειδή οι περισσότεροι Αθηναίοι είναι παρεπιδημούντες και όχι Αθηναίοι, είναι φυσικό αυτό. Αγαπάω πολύ το κέντρο της Αθήνας, ως ιδεολογία. Ειδικά τώρα που τη βαράνε όλοι, την αγαπάω ακόμα περισσότερο. Είμαι έξω φρενών με όσα λέγονται για τα Εξάρχεια. Το 99% είναι ψέματα και συκοφαντίες του αισχίστου είδους. Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή σε αυτή την περιοχή, πενήντα χρόνια πάνω απ' το Μουσείο. Δεν πέρασα απλώς για να πάω σ' ένα καφενείο ή για να διασκεδάσω ένα βράδυ. Είναι η πιο ανεκτική γειτονιά.
Και το τραγούδι της Εξάρχεια – Τέλος Εποχής:
Στα Εξάρχεια είναι διάφοροι, ας πούμε περιθωριοποιημένοι τύποι, που τους παρατηρείς και βλέπεις μια άγρια κατάσταση. Μια μοναξιά. Είναι τύποι οι οποίοι δεν ενοχλούν κανέναν, απλώς είναι εκτός κοινωνικού πλαισίου. Δηλαδή τους κοιτάς και αναρωτιέσαι «πού τρώει;», «πού κοιμάται;». Το περίεργο είναι ότι αυτοί οι τύποι θεωρούνται νορμάλ για τη γειτονιά, αλλά εμένα μου φαίνεται πολύ περίεργη αυτή η συνήθεια. Να βλέπεις τον άλλο δίπλα σου ετοιμοθάνατο και να κάνεις τον αδιάφορο.
Στους τοίχους της γειτονιάς βλέπεις «κουφά» συνθήματα τύπου «ό,τι να ‘ναι»: ο «Michael Jackson ήταν η αρχή, Madonna έρχεται η σειρά σου» ή «Λευτεριά στον Σωτηράκη, Σωτηρία στον Λευτεράκη». Αλλά και διάφορα ιδεολογικά, κυρίως εναντίον του κράτους και της αστυνομίας: «Εδώ ματάς, εκεί ματάς, που είναι η ασπίδα;», «Νοιάσου για την τάξη σου και όχι για την πάρτη σου» ή «Πέντε μέρες τρως τ’ αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη».
Από το συναρπαστικό άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου για την Κατερίνα Γώγου
Την πρωτοείδα στα Εξάρχεια πυροβολημένος έφηβος αρχές δεκαετίας του ’80. Η μικροκαμωμένη μα επιβλητική εκείνη μαυροντυμένη γυναίκα με τα μαλλιά καρφάκια, το αυτοκόλλητο στα δάχτυλα τσιγάρο και με μια ενδημική, θα ’λεγες, πίκρα αποτυπωμένη στο πρόσωπό της, ακόμα κι όταν χαμογελούσε -ένα χαμόγελο τραχύ, μα θελκτικό σαν χειμωνιάτικη λιακάδα-, με είχε εντυπωσιάσει επειδή, επιπλέον, έμοιαζε οικεία φιγούρα. «Η Κατερίνα Γώγου είναι, ρε!», μου σφύριξαν κι εγώ συνειδητοποίησα ότι ναι, ήταν πράγματι το τρελοκόριτσο από τα Χτυποκάρδια στο Θρανίο και το Ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο.
Απίστευτο μου φαινόταν. Ναι, η Γώγου, που μαζί με τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Νικόλα Άσιμο συνιστούσαν αυτό που αργότερα καθιερώθηκε ως η «καταραμένη Αγία Τριάδα» των Εξαρχείων. Ήδη η Κατερίνα στο Βαρύ Πεπόνι (1977) και στην Παραγγελιά του Τάσιου (1980), που μελοποίησε ο Κυριάκος Σφέτσας, είχε αφήσει μίλια πίσω την σκερτσόζα υπηρετριούλα-μασκότ της Φίνος Φιλμ.
H συνέχεια του άρθρου εδω
Τρεις εκδότες γράφουν για τα Εξάρχεια
Θανάσης Καστανιώτης
Τα Εξάρχεια είναι για την Αθήνα η εστία των κοινωνικών, των πολιτικών και των πολιτιστικών διεργασιών. Διατηρούν με την υπόλοιπη πόλη άλλοτε μια σχέση επιρροής και άλλοτε αντίθεσης.
Ήταν και εξακολουθεί να είναι ο χώρος όπου γεννώνται οι ιδέες και ταυτόχρονα η κονίστρα όπου διεξάγεται η πάλη τους. Κοντά στα κέντρα των αποφάσεων αλλά και στα ανώτατα ιδρύματα της εκπαίδευσης, έγιναν από πολύ νωρίς το καταφύγιο των πνευματικών ανθρώπων, των καλλιτεχνών, των εκδοτών, των βιβλιοπωλών, των φοιτητών, των πολιτικοποιημένων νέων, που αναζητούσαν πρωτίστως την ελεύθερη έκφραση μέσω της τέχνης και της δημιουργίας.
Ήταν επόμενο σε αυτήν τη γειτονιά να γεννηθούν και οι Εκδόσεις Καστανιώτη, που από την αρχή συγκροτήθηκαν ως κατεξοχήν χώρος συσπείρωσης του ανήσυχου κόσμου. Και όσο τα Εξάρχεια εξακολουθούν να λειτουργούν ως καρδιά αυτής της πόλης και αυτής της ιδιαίτερης κοινότητας, ο εκδοτικός μας οίκος θα συνεχίζει να συγχρονίζεται με τους παλμούς της, λειτουργώντας πάντα σε αυτή την περιοχή.
Λουίζα Ζαούση
Ωκεανίδα
Η εκδοτική πιάτσα παλαιότερα ήταν γύρω από την οδό Σόλωνος. Όταν επήλθε κορεσμός, τα Εξάρχεια ήταν μια λύση. Υπήρχαν ακόμη παλιά σπίτια, με σχετικά χαμηλές τιμές, που προσφέρονταν γι' αποκατάσταση. Τα Εξάρχεια εξάλλου πάντοτε συγκέντρωναν φοιτητές, διανοούμενους κι ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, και ήταν ήδη πιάτσα επαγγελματιών του «χώρου» π.χ. βιβλιοπωλών, βιβλιοδετών και τυπογράφων. Μας εξυπηρετεί, αλλά και μας αρέσει που τα γραφεία μας βρίσκονται στην καρδιά της Αθήνας, σ' αυτή την όμορφη, αστική γειτονιά με την ιδιαίτερη φυσιογνωμία.
Νώντας Παπαγεωργίου
Μεταίχμιο
Πριν από είκοσι χρόνια, το άκουσμα του ονόματος «Εξάρχεια» παρέπεμπε σε μια έδρα των αναρχικών οργανώσεων και έναν ασυμβίβαστο τρόπο ζωής. Από πάντα όμως ήταν και ο χώρος στέγασης τμημάτων του Πανεπιστημίου Αθηνών, προσελκύοντας έτσι φοιτητές και διανοούμενους. Αυτό έδωσε έναν αέρα στοχασμού και μια έντονη δόση κουλτούρας στην περιοχή, συσπειρώνοντας τους εκδοτικούς οίκους στα στενά της. Φοιτητές, διανοούμενοι και βιβλιοφάγοι επωφελούνται όχι μόνο από το γεγονός ότι όλοι οι εκδοτικοί βρίσκονται στην περιοχή, αλλά και από τη νέα τάση που συνδυάζει βιβλιοπωλεία με ατμοσφαιρικές καφετέριες, οι οποίες παραπέμπουν σε άλλες εποχές και προσφέρουν το απόλυτο ανοιξιάτικο απόγευμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου