Το πολυσυζητημένο φετινό άρθρο
του Δημήτρη Ρηγόπουλου:
 |
| Πολυκατοικία στην οδό Σπύρου Μερκούρη - Aρχιτέκτονες Πάνος Δραγώνας, Βαρβάρα Χριστοπούλου |
Παγκράτι - Από παρίας, success story. Θυμάμαι τις εποχές που το Παγκράτι έπαιζε στην Α1 του μπάσκετ /φρικαρισμένος με τα αθλητικά τη δεκαετία του '80, είχα κατατάξει το Παγκράτι στις γειτονιές μηδενικού ενδιαφέροντος, αφού δεν είχε παρουσία σε κανένα «σοβαρό» άθλημα / θεωρούσα ταπεινωτικό για μια συνοικία να μην εκπροσωπείται στις μεγάλες κατηγορίες / πόσο μάλλον για μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά, που στην πραγματικότητα αγνοούσα παντελώς / η άνοδος στην Α1 του μπάσκετ με έκανε λιγότερο απαξιωτικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν άλλαξε ποτέ την αρχική μου εντύπωση /
μπροστά στην Κυψέλη, που για κάποιον λόγο θεωρούσα από μικρός τον βασικό «ανταγωνιστή» του Παγκρατίου στις καρδιές της μεσαίας τάξης, δεν έπιανε μία / τα κριτήρια ήταν αμιγώς αρχιτεκτονικά κι αισθητικά / έβρισκα στην Κυψέλη ασύγκριτα μεγαλύτερο αστικό βάθος/ στις αρχές του 2000 μετακόμισα στο Παγκράτι / δεν ήξερα ότι έμενα στο Παγκράτι, γιατί είχα πείσει τον εαυτό μου ότι οι πολυκατοικίες που βλέπουν τον πισινό του Χίλτον ανήκουν στην ομώνυμη περιοχή / δεν γνώριζα τότε πως χιλιάδες Αθηναίοι που έμεναν πίσω από το Χίλτον και μέχρι τους πρόποδες του Υμηττού δήλωναν κάτοικοι της ανεξήγητα προνομιακής γειτονιάς «περιοχή Χίλτον» /
πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα το γελοίο του πράγματος κι έχοντας εξερευνήσει σε μεγάλο βαθμό τα κατατόπια, άρχισα να εκτιμώ τον νέο μου περίγυρο / έφυγα τέσσερα χρόνια μετά, κουρασμένος από τη φασαρία της Μιχαλακοπούλου και τις «ιδιοτροπίες» ενός καλόγουστου, αλλά ελαφρώς προβληματικού διαμερίσματος / η επιστροφή, σχετικά πρόσφατη, έγινε κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες / κρίση, στριμώγματα, γκρίνια / αλλά, ω του θαύματος, το Παγκράτι όχι μόνο δεν εμφάνιζε τα συμπτώματα της γενικότερης αθηναϊκής καχεξίας αλλά, αντίθετα, έδινε την εντύπωση ότι έχει αναπτύξει έναν εντελώς δικό του δυναμισμό που αντικατοπτρίζεται φέτος στη θεαματική ανάδυση ενός νέου νυχτερινού πόλου, της οδού Αρχελάου και των γύρω δρόμων, διευρύνοντας σημαντικά την επιρροή της πλατείας Προσκόπων, όπου επίσης ανοίγουν διαρκώς νέα μαγαζιά /
οι εποχές που το κραταιό Αερόστατο έπαιζε μόνο του στο γήπεδο της παγκρατιώτικης ελίτ φαίνεται να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί / με μια μικρή δόση υπερβολής θα λέγαμε ότι το «αστικό» Παγκράτι, όπως ορίζεται γεωγραφικά, ανατολικά της Βασιλέως Κωνσταντίνου και δυτικά της Ευτυχίδου, είναι το νέο Κολωνάκι / και η αλήθεια είναι πως τη δεκαετία του 2000, στα χρόνια της κορύφωσης της αποπλανητικής «ελληνικής ευημερίας», όσοι δεν μπορέσαμε να αντέξουμε τα τρελά ενοίκια του Κολωνακίου, βρήκαμε καταφύγιο εδώ /
κι έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια το «κάτω» Παγκράτι, με το επιπλέον πλεονέκτημα της πρόσβασης στο δίκτυο του μετρό, εξελίχθηκε σε έναν μυστικό προορισμό για νέους, νεανίζοντες, δημιουργικές κεφαλές, εργένηδες, «ψαγμένα» νέα ζευγάρια, γκέι και, τέλος πάντων, ολόκληρη την κοινωνική διαστρωμάτωση που κάνει μια γειτονιά «ενδιαφέρουσα», cool και σέξι /
ήταν, λοιπόν, θέμα χρόνου, και παρά την κρίση, να ανοίξουν όλα αυτά τα μαγαζιά / ας ελπίσουμε ότι όλοι αυτοί οι έξυπνοι άνθρωποι που μετοίκησαν εδώ θα υποστηρίξουν τους πραγματικούς θεσμούς της περιοχής, όπως ο κινηματογράφος Πτι Παλαί ή το ανεπανάληπτο εστιατόριο Φάτσιο στην Ευφρονίου / και ότι δεν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί σε ένα μέρος γεμάτο μπιστρό και μοντέρνες ταβέρνες, που η πιο παλιά θα έχει ζωή δύο χρόνων.
Ηχητικό ντοκουμέντο:
Στην Αθήνα η ζωή είναι σκληρή αλλά και ξέγνοιαστη. Μου αρέσει που η αρχιτεκτονική είναι χαοτική, εκτός λογικής, και δεν θυμίζει καθόλου Ευρώπη. Δεν μου αρέσουν, για παράδειγμα, τα εκσυγχρονιστικά έργα που έγιναν για τους Ολυμπιακούς, προτιμούσα την προηγούμενη κατάσταση. Γι’ αυτό μου αρέσει το Παγκράτι, με όλα αυτά τα μαγαζάκια που έχουν ξεμείνει από προηγούμενες δεκαετίες, και η οδός Βύσσης με τα πόμολα. Πάντως, στην Ελλάδα νιώθω πιο ήρεμη απ’ ό,τι στη Σανζ Ελιζέ. Αυτό το χάος μού αρέσει.
Πολύ ωραίο βίντεο
ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
& ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ''ROCK ON'' ΠΑΓΚΡΑΤΙ 1978
Ηχογραφήθηκε στο Παγκράτι στο ''Rock On'' τον Δεκέμβριο του 1978.
Ακούγονται τα κομμάτια: Βrown Sugar, Street Fighting Man,Dead Flowers
Πηγή: www.lifo.gr
1. Δημιουργία θέσεων parking.
2. Μεγαλύτερα πεζοδρόμια και περισσότερα δέντρα σε αυτά.
3. Περισσότερα μέσα συγκοινωνίας.
Γιατί μας αρέσει το Παγκράτι!
Έξι Παγκρατιώτες εξήγησαν το 2008 στη Μαρκέλλα Ανδρικάκη ταπεινούς αλλά και σπάνιους λόγους για τους οποίους αγαπούσαν να ζουν στο Παγκράτι.
Φοίβος Δεληβοριάς
«Το πρώτο αγαπημένο μου μέρος είναι αυτό... που ζω! Είναι στην πλατεία Βαρνάβα και το ανακάλυψα πριν από χρόνια. Το Παγκράτι δεν ήταν η αγαπημένη μου περιοχή, αλλά πριν χρόνια είχα πάει στο σούσι μπαρ για φαγητό και με το που μπήκα στην Εμπεδοκλέους κάτι μου φάνηκε διαφορετικό από όλες τις άλλες περιοχές του κέντρου: Ακούς παιδιά να παίζουν έξω, στους δρόμους! Σκέφτηκα λοιπόν ότι εδώ θα ήθελα να μείνω με την πρώτη ευκαιρία. Είχα τύχη τελικά, βρήκα σπίτι στο κέντρο της πλατείας!
Το δεύτερο αγαπημένο μου μέρος είναι ψηλά στη Φιλολάου. Το ανακάλυψα περπατώντας όταν πρωτοήρθα, ένα εκπληκτικό διώροφο παλαιοβιβλιοπωλείο με πολύ σπάνιες εκδόσεις βιβλίων, εγκυκλοπαιδειών, αγγλικών βιβλίων - αλλά αυτό που θεώρησα θησαυρό ήταν τα άπειρα τεύχη του «Ταχυδρόμου», της «Γυναίκας». Όποτε θέλω να χαθώ, βρίσκω ευκαιρία και πηγαίνω εκεί».
Θέμις Μπαζάκα
«Λοιπόν, ξεκινώ από την αρχή της Αστυδάμαντος, για το καλύτερο ψωμί και κουλούρι Θεσσαλονίκης - by far τα καλύτερα, όχι μόνο στο Παγκράτι αλλά και σε όλη την Αθήνα! Εμείς οι Παγκρατιώτες είμαστε τυχεροί που έχουμε δίπλα μας το καλύτερο ψωμί της Αθήνας!
Ένα άλλο αγαπημένο μου σημείο είναι το Αερόστατο στην πλατεία Προσκόπων, αλλά μόνο πολύ νωρίς το πρωί, για καπουτσίνο και κρουασάν ή αργά, αργά το βράδυ, όταν έχει φύγει ο πολύς κόσμος. Είναι πολύ όμορφα εκεί, παίζει και τζαζ....
Ε, κλασικά για φαγητό και συγκεκριμένα για κρέας στον Ηλία (πάλι στην πλ. Προσκόπων), εδώ και είκοσι χρόνια το καλύτερο κρέας αλλά και γκουρμέ κρητική κουζίνα στον Κατσούρμπο . Επίσης, άλλο κλασικό σημείο είναι το θερινό σινεμά Όασις και οι δύο cult αδελφές που το έχουν. Τέλος, μου αρέσει πολύ το τζόγκινγκ στον Αρδηττό, έχει πολύ ωραία δύση!».
Δημήτρης Καταλειφός
«Αγαπώ την Όαση. Φέρνει πάντα καλές ταινίες. Οι δύο κυρίες που την έχουν, συμπαθέστατες. Σε υποδέχονται με την ευγένεια μιας άλλης εποχής. Μερικές φορές στο διάλειμμα προσφέρουν πασατέμπο. Είναι σαν να επισκέπτεσαι μια παλιά μονοκατοικία με κήπο και γάτες. Είναι ένα μπακάλικο, Aρχελάου και Aμύντα, το έχει ένας πατέρας με το γιο του. Η καλοσύνη και η ευγένειά τους κάνουν την καθημερινότητα πολύ πιο ανθρώπινη».
Πόπη Διαμαντάκου
«Μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω βόλτα με το σκύλο μου στις στενές λωρίδες πράσινου πίσω από την Πινακοθήκη, να περνάω από το πάρκο της Ριζάρη και να καταλήγω για καφέ στην πλατεία Προσκόπων, που μπορεί να μην έχει πια την παλιά της αίγλη, αλλά συναντάς πάντα γνωστούς, παλιούς γείτονες ακόμα και τους κολλητούς».
Filep Motwary
«Αγαπημένο μου σημείο στο Παγκράτι είναι το Πολεμικό Μουσείο, ένα τελείως bauhaus κτίριο. Το χαζεύω κάθε φορά που τυχαίνει να περνάω από εκεί! Επίσης μου αρέσει πολύ το Άλσος Παγκρατίου τα πρωινά του Σαββάτου, και συγκεκριμένα να κάθομαι και να παρακολουθώ τους ανθρώπους με μοναδική υπόκρουση του ipod μου».
Ελένη Ψυχούλη
«Για μένα το Παγκράτι είναι η ιδανική γειτονιά, γιατί ακόμη και την Κυριακή μπορείς να βρεις κάτι να κάνεις. Έχει ακόμα και δικά του χαρακτηριστικά προϊόντα που δεν υπάρχουν πουθενά σε όλη την Αθήνα!
• Ρακή και κρητικά τυριά στο Μίνωα Τέρψη, Εμπεδοκλέους 69.
• Το παγωτό μουστάρδα της Τούλας, Ευτυχίδου 41.
• Τα φρέσκα ψάρια της Αιγινήτισας, Φιλολάου 142.
• Τα καταπληκτικά χοιρινά από το Άστρος Κυνουρίας του κυρίου Παπούλια, Πύρρωνος 4-6.
• Το καταπληκτικό ψωμί της Πνύκας.
• Τα παστάκια τέλεια για την μπιρίμπα (δεν λερώνεις τα χέρια) από το Pastry Family, Ριζάρη 19.
Το αγαπημένο μου σημείο είναι ο υπαίθριος κινηματογράφος μέσα στο Άλσος Παγκρατίου. Στις προβολές του, όταν μαζεύονται παιδάκια και κόσμος πολύς, μοιάζει με σκηνικό της Ελλάδας του ‘50».
Το νυφοπάζαρο στο Παγκράτι της δεκαετίας του 1930 και τα ουζερί με άρωμα Μικράς Ασίας
 |
| ΠΑΓΚΡΑΤΙ |
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Το Παγκράτι, τέλη 1930, φάνταζε ως η πλέον οργανωμένη γειτονιά· η Γούβα, ο Βύρωνας, η Καισαριανή, ο Κοπανάς, εκεί ψώνιζαν, περπατούσαν, γλεντούσαν. Είχε θέατρο, κινηματογράφους, κέντρα, μπαρ, ταβέρνες, ουζερί, μουσική, κοσμική κίνηση.
Πρώτο κέντρο, στη λεωφόρο Υμηττού, το καφεζυθοπωλείο «Ποσειδών» του Εμμ. Τακορώνη, φημισμένο για τους ανατολίτικους μεζέδες και τους ναργιλέδες του, μεταξύ προσφυγιάς και παλαιοελλαδίτικου πληθυσμού. Δίπλα το στραγαλοποιείο Μουσιάδη, απέναντι το ζυθοψητοπωλείο «Αφθονία» του Γ. Μπενέκου, το οινοζυθοψητοπωλείο «Χρυσή Αυλή» του Γ. Καρανάσου, αλλά και το ουζερί «Κορδελιό» του Β. Λεονταρίδη ―που θύμιζε παλιούς καημούς στους Μικρασιάτες πελάτες του― και ένα από τα παλαιότερα καφενεία, του Παναγιώτη Κόκκοτα, το οποίο διανυκτέρευε. Η ίδια λεωφόρος καταγραφόταν ως το μεγαλύτερο νυφοπάζαρο των Αθηνών! Το βραδάκι πλημμύριζε συντροφιές κοριτσιών και νεαρών δανδήδων και ο… πόλεμος άρχιζε. Η «ντεμουαζελίτσα» οπλιζόταν με τουαλέτα, μακιγιάζ, χάρη και κομψότητα. Βόλτες, πειράγματα, φλερτ. Και δεν ήταν λίγες οι γνωριμίες που κατέληγαν σε γάμο.
Κατεβαίνοντας ο κομψός κινηματογράφος «Παλλάς», πιο κάτω η ταβέρνα «Τρεις Πιπεριές» του Γ. Θωμά και στην πλατεία το Λαϊκό Θέατρο Παγκρατίου. Εκεί το 1930 έδινε παραστάσεις ο νέος θίασος αποφοίτων της Δραματικής Σχολής του Βασιλικού ―κατόπιν Εθνικού― Θεάτρου. Εκεί και ο δεύτερος κινηματογράφος, το «Τιτάνια» και το Χοροδιδασκαλείο Νιόνιου Δρακόπουλου. Στο Άλσος Παγκρατίου η Παιδική Χαρά συγκέντρωνε παιδόκοσμο, ενώ το μοναδικό κέντρο εκεί διαχειρίζονταν οι Αφεντάκης, Στραβόλαιμος και Κομιτόπουλος.
Η δυναμική της περιοχής φαινόταν και από τα υποκαταστήματα όλων των μεγάλων τραπεζών και τα πέντε φωτογραφεία (Σκανάτοβιτς, Κλημίδη, αδελφών Παληού, Κακούλη και Μαχαίρα)! Άφθονα ήταν και τα καταστήματα «της περμανάντ» (κομμωτήρια). Πόσοι άραγε φαντάζονταν ότι η περιοχή που είχε μόνο ένα καφενείο για κυνηγούς θα εξελισσόταν στη γειτονιά που γνωρίζουμε σήμερα;
ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΕΡΛΕΓΚΑΣ-
ΜΙΑ ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΑΠ'ΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ
Βόλτα στο Παγκράτι – με κατοίκους της Περιοχής Πηγή: www.lifo.gr
Μένω απέναντι ακριβώς από το άγαλμα του Τρούμαν στην πλατεία Προσκόπων, στο Παγκράτι, λίγο πιο πάνω από το Καλλιμάρμαρο. Μεταξύ της πλατείας και του αγάλματος περνάει η Βασιλέως Κωνσταντίνου, στο ίδιο σημείο που κάποτε πέρναγε ο ποταμός Ιλισός – μάλιστα, υπήρχε και γέφυρα που ένωνε τις δύο όχθες.
Η περιοχή παλιά λεγόταν Βατραχονήσι, επειδή υπήρχαν πολλά βατράχια εδώ. Αν ζούσα πιο παλιά, από το σπίτι μου θ' άκουγα «βρεκεκέξ κοάξ κοάξ». Τώρα ακούω την κίνηση της Βασιλέως Κωνσταντίνου...
Η γειτονιά μου είναι αυτό που λέμε «κέντρο απόκεντρο». Μια ήσυχη γωνιά δίπλα στο Ζάππειο, το Σύνταγμα και το Κολωνάκι. Και παρότι είναι γεμάτη μαγαζιά, καφέ και ταβέρνες, διατηρεί στο ακέραιο τον χαρακτήρα της γειτονιάς, με την κλασική έννοια του όρου.
Τα αγαπημένα μου σημεία στη γειτονιά είναι ό,τι υπάρχει στην πλατεία Προσκόπων και σε ακτίνα πενήντα μέτρων γύρω απ' αυτή. O ιστορικός Μαγεμένος Αυλός, το μεταγενέστερο, αλλά διάσημο πια Αερόστατο, ο Καραβίτης (προπολεμικό καρβουνιάρικο). Η ταβέρνα του Γιώργου, ο κινηματογράφος Πτι Παλαί, το μαγαζί με τα κινέζικα φαγώσιμα, το βιντεοκλάμπ Orange, αλλά και τα μπαρ που έχουν ανοίξει πρόσφατα, ο Πέτρος με τις φιάλες Πετρογκάζ, το πρατήριο με είδη προσκοπισμού (απ' όπου πήρε το όνομά της και η πλατεία) και πολλά άλλα, πάντα στην προαναφερθείσα ακτίνα των πενήντα μέτρων. Βρίσκεις τα πάντα. Αυτό που δεν βρίσκεις είναι να παρκάρεις.
Βρίσκω καταπληκτικό το εξής γραμμένο σε τοίχο της γειτονιάς: «Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, αφήστε αυτούς που ονειρεύονται». Και ακριβώς από πάνω, στον ίδιο τοίχο: «Νανουρίζονται με τσόντες του οκταώρου οι πέσοντες».
Το τραγούδι του Ορφέα Περίδη
από το μπλογκ της ομάδας ΙΑΝΟΣ:
Καθώς κάναμε μια βόλτα στο Παγκράτι ξαφνικά είδαμε ένα κτίριο που μας κίνησε την περιέργεια. Φαινόταν πολλών χρόνων και από τις σκαλωσιές που είχε μάλλον ήθελαν να το διατηρήσουν για να το χρησιμοποιήσουν για κάποιο σκοπό. Έτσι με την αγάπη που έχουμε να εξερευνούμε το άγνωστο κάναμε έρευνα για αυτό το κτήριο και βέβαια έχουμε φωτογραφικό υλικό να σας παρουσιάσουμε.
Το νεοκλασικό τριώροφο αυτό κτήριο όπου με το πέρασμα των χρόνων εγκαταλείφτηκε και τώρα πια φιλοξενούσε τις κρύες νύχτες άστεγους, θα ανακατασκευαστεί και εκεί θα εκθέσουν την περίφημη και πολυσυζητημένη συλλογή έργων τέχνης του Βασίλη και της Ελίζας Γουλανδρή, που ως γνωστόν περιλαμβάνει περί τα 150 αριστουργήματα κορυφαίων καλλιτεχνών του 20ού αιώνα (Πικάσο, Μπρακ, Τουλούζ Λωτρέκ, Ματίς, Ροντέν, Γκογκέν, Βαν Γκογκ κ.α.) και περί τα 300, πρώτης γραμμής, Ελλήνων δημιουργών.
Αγοράστηκε έναντι 4 εκατομμυρίων ευρώ μαζί με μια διπλανή μονοκατοικία (160 τμ) που η συνολική τους έκταση είναι 950τμ. Το κτήριο ανακατασκευάζεται από το Ι. Βικέλα αφού πρώτα όμως λυθούν κάποια εσωτερικά προβλήματα που υπάρχουν.
Οδός Εμπεδοκλέους –
Από τον Δημήτρη Ρηγόπουλο
H οδός Εμπεδοκλέους είναι ο καινούργιος μου αγαπημένος δρόμος στην Αθήνα/ μου αρέσουν τα μεγάλα του πεζοδρόμια / το πυκνό του πράσινο / οι φοίνικες / τα σπίτια / η ησυχία του / κι αυτή η καινούργια τρατορία με τα τραπεζάκια έξω / είναι ωραία η ζωή στην οδό Εμπεδοκλέους / στην πλάτη του Παναθηναϊκού Σταδίου / και το καλύτερο Παγκράτι που μπορείς να έχεις / ακόμα καλύτερο κι από τις μεγαλοαστικές φαντασιώσεις της Βασιλέως Γεωργίου Β' ή της Ριζάρη / επιπλέον έχει το έξτρα πλεονέκτημα ότι καταλήγει στην πλατεία Βαρνάβα που είναι πάντα γεμάτη κόσμο και... βρωμάει Αθήνα από μακρiά / «βρωμάει» με την καλή έννοια / και τώρα βαρυσήμαντη δήλωσις / το Παγκράτι παρά τα μύρια όσα (προβλήματα) διατηρεί μία αξιοθαύμαστη συνοχή που τη βλέπεις και τη μέρα και στο σκοτάδι / δεν έχεις την αίσθηση της διάλυσης που καταλαβαίνεις σε άλλες γειτονιές / προσπαθώ να πω ότι η μετάβαση από αυτό που ήταν το Παγκράτι σ' αυτό που θα γίνει γίνεται ομαλά χωρίς το ξεχαρβάλωμα της ενδιάμεσης κατάστασης / διαισθάνεσαι, δηλαδή, μια συνέχεια κι αυτό είναι ωραίο / και είναι νομίζω μαζί με τα Εξάρχεια το πιο νεανικό σποτ σε ολόκληρο το κέντρο
Στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ 1964 Ο Τίτος Βανδής και πίσω το σινεμά ΑΛΣΟΣ, Παγκρατίου
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ 1964 Ο Τίτος Βανδής στο θέατρο Άλσος Παγκρατίου
H διεστραμμένη πλευρά της μικροαστικής ζωής. Από τον Φώτη Βαλλάτο
Το Παγκράτι το αγαπώ πολύ. Το έχω συνδέσει με μια περίοδο ουσιαστικής ενηλικίωσης και πάντα το θεωρούσα την πιο πραγματική (με παρελθοντικούς όρους) γειτονιά της Αθήνας (οk, μαζί με την Κυψέλη). Μια «αυτόνομη» πόλη μέσα στην πόλη, ισορροπημένη ανάμεσα στο μεσοαστικό και μεγαλοαστικό παρελθόν και παρόν της, με χωροταξικές αντιθέσεις (ένα υπέροχο άλσος από τη μια, ένα σχεδόν απροσπέλαστο φράγμα με τραπεζοκαθίσματα από την άλλη), νέοι να πίνουν τον μυστηριώδη φραπέ στο Λέντζο και ηλικιωμένοι πάμφθηνο φίλτρου απέναντι στα McDonalds, πλατείες που παίζουν ακόμα μπάλα τα παιδιά (Βαρνάβα), η «αστεράτη» Σπονδή και το «θρυλικό» γιουβέτσι του Καραβίτη (από το 1927), ο Μαγεμένος Αυλός που «μυρίζει» ακόμα Χατζιδάκι και το πρώτο πολυσινεμά στο κέντρο της πόλης. Και πολλά άλλα.
Όπως ένα μαγαζί χαμένο στη Βασ. Γεωργίου Β', στο μη «κοσμοπολίτικο» κομμάτι του δρόμου, ανάμεσα σε κλασικές (πια) '70s πολυκατοικίες, κρυμμένο (χωρίς τζαμαρία) πίσω από μια πόρτα και μια ταμπέλα που γράφει «Σπήλαιο. Παμπ-Καφετέρια». Μια σουρεαλιστική αναπαράσταση σπηλαίου, ένα μικροσκοπικό μαγαζί που νομίζεις ότι έχεις διακτινιστεί στα σπήλαια του Διρού ή μάλλον στα σκηνικά μιας ταινίας του Εντ Γουντ. Όλοι οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με κάτι μεταξύ σιλικόνης και αφρολέξ, με σχηματισμούς σταλακτιτών και έχουν τη μορφολογία μιας κανονικής σπηλιάς. Από την οροφή κρέμεται κάτι που μοιάζει με ανάποδους φοίνικες (που όμως είναι κάποιο χριστουγεννιάτικο στολίδι) και από τα ηχεία (που κι αυτά έχουν «πέτρινο» περίβλημα) ακούγεται ένα medley από live της Αντζελας Δημητρίου που ερμηνεύει το «Σ' αγαπάω, κοίτα» και μετά το «Είσαι Αμαρτωλή».
Ένα μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο βρίσκεται κάτω από τον καθρέφτη που τον στολίζει μια γιρλάντα που γράφει «Merry Christmas».Τριγύρω μας η Σούζι από την Αιθιοπία, η Νανά από τον Καύκασο και τρεις-τέσσερις ακόμα κυρίες που πίνουν το ποτό (ή μήπως τσάι) τους βαριεστημένα, περιμένοντας την πρώτη παρέα της βραδιάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου